12 april, 2017 - /blog/1262/al-die-lieve-reacties-op-de-stukjes-over-samuel-zijn-een-werkelijke-steun.html
Velen willen zelf ook hun verhaal kwijt over een gehandicapt kind in de familie. Op hun beurt nemen ze ons mee op hun reis langs instanties en wat dies meer zij. Of ze laten gewoon hun hart spreken, uit vreugde, soms ook uit wanhoop. Al die reacties geven ons een tintelend gevoel. Ze werken op het gemoed, meestal op een fijne, zalvende manier. Soms laten ze droefenis na. We ontmoeten zoveel aardigheid, als reactie op de belevenissen van en met Samuel in zijn microwereld. In een grote werel...
20 augustus, 2020 - /blog/3143/brexit.html
Eerst loop je zonder hoop en vol vrees een duister steegje in en dan kom je plots in een weelderige binnentuin. Van dood naar levend. Een zekere verrijzenis. Tussen wat ongesnoeide planten tref ik een vrouw met kort haar. Haar lichaamstaal, uiterlijk en opgeruimde manier van spreken doen denken aan actrice Judi Dench als M in James Bond. Het zal mijn gebrek aan verbeelding zijn maar iemand die zo schoon is van alles, doet me wilde escapades in het huwelijk of op de dansvloer vermo...
29 maart, 2017 - /blog/1219/disneyland-is-een-aanrader-met-een-gehandicapt-kind.html
De logische volgende stap was een bezoek aan het Dolfinarium in Harderwijk. Samuel zat nog voor de eerste rij, in zijn rolstoel, in de zogenoemde spetterzone, met een blauw zeil over de schoot. Hij toonde totaal geen interesse voor de kunstige sprongen van de beesten. Hij keek voortdurend achterom, of wij dicht genoeg bij hem waren. Pas toen een dolfijn, alsof die om aandacht vroeg, vlak voor zijn neus een duik nam en Samuel een plens water over zijn gezicht kreeg, was hij bij de les. Tot ...
5 september, 2016 - /blog/787/het-model-voorpublicatie-bontebrug.html
Op dit tijdstip lijkt de dag nog onbedorven. Alles is fris en schoon. In alle vroegte fiets ik naar de Rietveld. Ter hoogte van het Vondelpark word ik ingehaald door een meisje op een te grote omafiets. Haar voeten raken maar net de pedalen en uit alle macht duwt ze zich vooruit. Als we moeten stoppen voor de stoplichten zie ik het: haar broek, sokken, schoenen, petje en fi ets zijn van exact dezelfde kleur blauw. Ultramarijn. Een lichtgevend engeltje op een fiets. Zou ze zich er bewust van zij...
15 maart, 2017 - /blog/1176/als-we-samuel-horen-is-de-zomer-in-aantocht.html
Gelukkig zijn wij geen jury, maar mama en papa. Wij lezen zijn taal en zijn gedachten, we wegen zijn nukken en oprispingen. In onze herinnering heeft hij trouwens één keer mama gezegd, op Moederdag nota bene, maar dat is alweer ruim tien jaar geleden. De doorbraak in spraak leek aanstaande, doch bleef uit. Het was in retrospectief een geluksmoment pur sang. Samuel is vooral eu, of eeeuuuu, of eeeeuuuuuuu. Dat is zijn woord, zijn klank. Kort uitgesproken, langgerekt, hard of zacht, al met...
14 november, 2018 - /blog/2343/ik-heb-geleefd-1-manfred-51-ik-heb-er-geen-moeite-mee-laat-magere-hein-maar-komen.html
Voor de deur van het revalidatiecentrum zitten twee mannen in de zon: de een zonder benen, de ander met een ooglapje. De laatste rookt een sigaar in zijn rolstoel. "Manfred te Grotenhuis?" informeer ik bij de receptie. De vrouw wijst naar buiten. "Je liep net langs hem heen." Te Grotenhuis (51) knikt vergenoegd. "Ik zag het misgaan." Op internetfoto’s staat de universitair docent met een krijtje in zijn hand voor een schoolbord. Of hij zit op een racefiets. "Dat oog...
6 februari, 2018 - /blog/1904/logboek-van-een-debutant-deel-3.html
Ik kon mijn prille schrijversgeluk niet op. Tikte als een bezetene in ieder vrij uurtje dat ik had. Ik droeg voor tijdens het Harry Mulisch Festival in De Kring, de besloten kunstenaarssociëteit met roemruchte reputatie. Ik las voor, maar kon mezelf nauwelijks verstaan want iedereen was bezopen en tetterde er doorheen. Het kon me niks schelen, ik had een boekcontract, ik had beroemde literair agenten en stortte me vol overgave in het seniorenbacchanaal. Het schrijven ging goed...
8 maart, 2017 - /blog/1156/samuel-is-een-jongen-van-1-jaar-in-het-lijf-van-een-puber.html
Kinderpsychiater Karlijn Vermeulen van Karakter (kinder- en jeugdpsychiatrie) en het Radboudumc zit aan de lange zijde van de tafel, Samuel aan het hoofd. Hij kijkt onwaarschijnlijk chagrijnig, want hij houdt niet van dit soort tests. Calimero noemen wij hem altijd als hij zo kijkt, omdat zijn mondhoeken dan zo hangen. De psychiater zet haar kinderstem op en zegt: 'Dit is een lief konijntje.' Een wit konijn op batterijen loopt in de richting van Samuel ('hij komt jou een kusje geven'), sta...
22 augustus, 2016 - /blog/767/hay-voorpublicatie.html
Gina is al naar school, huishoudster Sulaika stiefelt zwijgend door de keuken. Buiten, bij een tempel-achtig huisje dat dienstdoet als haar atelier, is Sandra bezig een houten bank te bewerken met een hogedrukspuit. In bikini, met op de koptelefoon een luisterboek met het levensverhaal van Catharina de Grote. Barry geeft de honden te eten. Een delicaat proces, waar een weegschaal aan te pas komt en verschillende soorten voer. Vooral Wino vergt speciale aandacht. Zij is een beetje misvormd en ...
22 februari, 2017 - /blog/1122/samuel-heeft-ons-naar-een-nieuwe-wereld-geleid.html
Dan is het tijd voor de rituelen. Jas uit. Zijn schooltas moet open. Hij wil per se in de broodtrommel kijken. Als het boterhamzakje er nog in zit, moet dat in de afvalbak. Tas dicht, tas op de stoel. Altijd op dezelfde stoel, met de sluiting van de rits aan de goede kant. Samuel zit altijd op dezelfde plek, in het hoekje van de bank. Met eten, het bordje pap 's ochtends en het toetje in de avond, hebben we hem aangeleerd in de leren stoel voor de tv te zitten, want daarop is geknoei niet metee...