20 februari, 2020 - /blog/2945/femicide.html
‘Ik ga je helemaal dood maken,’ schreeuwde een man middenin de nacht door de lege winkelstraat onder mijn appartement. Het was geen droom, ik ontwaakte er juist uit een. Een vrouw gilde, vermoedelijk voor haar leven. Omstanders waren er niet of zwegen uit angst voor zichzelf. Ook ik stond niet op om te gaan kijken. In die winkelstraat worden er wel vaker verwensingen geroepen door het uitgaanspubliek dat huiswaarts keert. Ineens was het geschreeuw voorbij. Misschien had de woede plaatsge...
9 april, 2018 - /blog/2025/alles-is-mogelijk-als-de-kinderen-weg-zijn.html
Ik open mijn slaapkamergordijnen en zwaai naar de overbuurvrouw met haar bakfiets vol kinderen en rugzakken gevuld met broodtrommels, bekers en fruit. Ik zie voor me hoe ze die trommels vanochtend nog snel heeft moeten reinigen, de korsten van de vorige dag eruit, weg met de chocopasta en de pindakaas die kleefde aan de randen. (Nu zit het verdorie aan de mouw van haar blouse). En dan de muffe lucht uit die vermolmde plastic bekers. Ze heeft de kinderen komkommer in zilverfolie meege...
30 september, 2019 - /blog/2791/lebowski-tipt-1-2-de-vertellers-van-helmers-cafe-helmers.html
Vijf keer per jaar nodigen Gilles van der Loo en Jan van Mersbergen rasvertellers uit, die hun favoriete verhalen voordragen uit het hart en toch binnen de perken. Opwinding, ontroering, nacho’s en bier. Vanavond dragen o.a. Chris Polanen en Anne Eekhout iets voor! Om je goed voorbereiden op deze avond lees je hier wat over de auteurs. *** Chris Polanen (1963) is dierenarts in Amsterdam-Zuidoost. De in Suriname geboren en getogen auteur kwam op twintigjarige leeftijd naar Nede...
3 april, 2018 - /blog/2015/ik-zou-een-kuiken-zijn-maar-ik-ben-gewoon-een-ouwe-kip.html
De poezen kijken toe, hun hoofdjes scheef, een metertje afstand, hoe het vrouwtje - dat daarnet zo plots hun woonst binnen was komen vallen, haar racefiets in het halletje had gesmeten - hier nu staat. Rood. Huilend. Blazend. Jas nog aan. Het is die verrekte gevoelstemperatuur. Het is het nieuws van de schrijver die geliefd was en veel te jong overleden. Ook is het de aanblik van de zaterdagkranten nog opengeslagen op tafel, daartussen één kop, één bord met kruimels erop. Eén stoel, v...
9 maart, 2018 - /blog/1969/mijn-broertje-het-onzichtbare-zusje.html
Mijn broertje verstopt rauwe eieren in mijn schoenen plast in de plantenspuit waarmee ik mijn bonsaiboompje besproei plast in het pak appelsap waaruit ik drink ik had hem door: het was lauw sindsdien zet hij het pak terug in de koelkast alsof ik dat niet bedenk ik laat het zo misschien dat mijn vader er eens uit drinkt Het onzichtbare zusje vervaagt aan tafel of op de bank ik vergeet steeds dat ze bestaat praten doet ze wel maar haar woorden...
5 maart, 2018 - /blog/1957/trouwen-doe-je-samen-scheiden-niet.html
Ik vind: trouwen doe je samen. Scheiden niet. We doen niets meer samen. Daar is dit hele circus voor bedoeld, tenslotte. Na het tekenen dronken de coach en ik koffie, bespraken hoe het hele proces gegaan was, en hoe het nu toch verder moest. “Juist van jullie had ik gedacht dat jullie het konden redden”, zei ze. Kinderbehartiger Onze coach is ook kinderbehartiger. Ze blijft nog in beeld om ons als ouders te begeleiden en er voor de kinderen te zijn. Dat blijkt n...
5 november, 2018 - /blog/2329/en-er-was-m-elke-nacht-had-ik-de-slappe-lach-met-m.html
Op de laatste dag kwam ik ’s avonds nog eenmaal terug in het huis waaruit bijna al mijn sporen waren verdwenen. Ik zette de muziek van singer-songwriter Alela Diane op, bestelde een Thaise maaltijd, nam er een wijntje bij, en doorliep daarna de drie verdiepingen van ons nieuwbouwhuis. Ter contemplatie. Om nog wat spullen in dozen te doen. De kleren die nog aan de waslijn hingen. De foto’s van mijn voorouders. Mijn stenen en schelpen. Ook legde ik kussentjes op de plaats waar de bank ha...
2 januari, 2018 - /blog/1833/2018-wordt-het-jaar-van-de-nieuwe-liefde-dat-voel-ik.html
2018 wordt het jaar van de nieuwe liefde. Dat voel ik. Het universum begint me er in elk geval voorzichtigjes op te wijzen. Die grijze regendag Zo was er die grijze regendag, ik liep al rokend over het trottoir, in de pauze van het lesgeven, toen er iemand voorbij fietste en afremde. Het volgende moment stond er een prachtige man voor mijn neus. “Jij kent mij niet, maar ik jou wel”, zei hij. Hij wilde me vragen voor een lezing. We hadden een flitsgesprek over rouw en d...
4 december, 2019 - /blog/2863/schuld.html
Tegen elven ’s avonds liep ik door wereldstad Rotterdam, sabbelend op een snuflolly, tegen storm en regen in. Ik was net klaar met lesgeven. Nog twintig minuten lopen naar het treinstation. Tot zover; niets aan de hand. Toen kwam er een app binnen van M. waarin stond dat hij zó’n zin had om mijn taxichauffeur te zijn vanavond, en dat hij dat dus ging doen. Hij zou op Amsterdam Centraal met de auto op me wachten en me dan naar huis rijden. ‘Nou, dat hoeft niet hoor,’ schreef ik teru...
25 november, 2019 - /blog/2855/omstreden-woorden-het-gebruik-van-het-n-woord-en-blank-in-hedendaagse-vertalingen-lisa-vendrik.html
De vraag is of een dergelijk woord, dat in onbruik is geraakt en als beledigend kan worden ervaren, nog kan worden gebruikt in een roman, waarbij het in dit geval gaat om een fictieve wereld waar een racistische maatschappij wordt verbeeld. In hoeverre verantwoordt de context waarin het woord verkeert de keuze voor het gebruik ervan? Deze vraag kom je in het boekenvak regelmatig tegen, zeker wanneer een ouder werk opnieuw wordt uitgegeven, zoals...