14 mei, 2020 - /blog/3067/eigen-huis-en-tuin-met-mick-en-roel-14.html
Dit is brief veertien. Lees nummer dertien hier . Lieve Roel, Ik heb gelachen om je laatste brief, maar ook gehuild. Gelachen om je kinderlijke afkeer van poep en pies en piemels, en gehuild omdat dat het enige is wat je bij is gebleven van het idee voor mijn eerste boek. Voor iemand in jouw positie is dergelijke oppervlakkigheid levensgevaarlijk. Het is voor mij onvoorstelbaar dat jij, als redacteur bij een grote uitgeverij, niet opnieuw reflecteert maar zonder na te denken...
14 november, 2018 - /blog/2343/ik-heb-geleefd-1-manfred-51-ik-heb-er-geen-moeite-mee-laat-magere-hein-maar-komen.html
Voor de deur van het revalidatiecentrum zitten twee mannen in de zon: de een zonder benen, de ander met een ooglapje. De laatste rookt een sigaar in zijn rolstoel. "Manfred te Grotenhuis?" informeer ik bij de receptie. De vrouw wijst naar buiten. "Je liep net langs hem heen." Te Grotenhuis (51) knikt vergenoegd. "Ik zag het misgaan." Op internetfoto’s staat de universitair docent met een krijtje in zijn hand voor een schoolbord. Of hij zit op een racefiets. "Dat oog...
2 juli, 2020 - /blog/2975/liveblog-lebowski-in-tijden-van-lockdown.html
Tip van de redactie: Olaf Tempelman schrijft in de Volkskrant over veiligheidsrituelen 6 juli - Het dragen van een konijnenpootje en andere rituele maatregelen tegen onheil vinden we sinds de groei van de wetenschap onnodig. Maar hoe groot is de rol van wetenschap bij het opstellen van bijvoorbeeld maatregelen tegen corona? Is de anderhalvemetersamenleving niet ook gewoon een aloude bezwering? Het antwoord van Olaf Tempelman lees je hier .&nb...
7 januari, 2021 - /blog/3235/woonwijk.html
De psychotherapeut lachte vriendelijk maar rook sterk naar knoflook, ook al zat er ruim twee meter tussen ons in. Ze vertelde dat ze veel met tokkies werkte. Het soort mensen waarbij ze op haar woorden moest passen en soms zelfs plaatjes gebruikte om iets duidelijk te maken. Ze zuchtte en zei dat ze daar nog maar weinig voldoening uithaalde. Alsof het om een gerecht ging vroeg ik: ‘En psychopaten dan, houd je daar wel van? Als ze ergens op gericht zijn, vervormt hun brein z...
3 juni, 2019 - /blog/2656/hugo-borst-en-henk-spaan-mansplainen-het-vrouwenvoetbal.html
Deze stukken zijn eerder verschenen in Volkskrant Magazine . 1 Foute grappen Henk: Hugo, ik word nu al, bij voorbaat, doodmoe van de mensen die me tijdens het WK gaan vragen wat ik zo leuk vind aan vrouwenvoetbal. Dat ze dan voordat je kunt antwoorden zelf concluderen dat het tempo lager ligt, dat de handelingssnelheid het niet haalt bij die van de mannen, dat kortom het niveau zo veel minder is dat ze er niet naar kunnen kijken. Dit is de typerende kortzichtigheid van...
2 juli, 2016 - /blog/689/de-wegwijzers-mogen-weg.html
De laatste keer dat ik zulke hoge verwachtingen had en er een domper volgde, was Frankrijk ook het gastland. Het was de zomer van 1993. Ik was vijftien en het verschil met mijn vriend Jan was dat hij een jaar jonger was en al seks had gehad. Wij brachten die zomer door in een huis in een landschap dat je kent van die prentkaarten met zo’n landschap op. Onze ouders trokken er voor een paar dagen op uit met de koersfiets, waardoor Jan en ik het huis voor ons alleen hadden. Wij dat huis uit, naa...
4 juni, 2019 - /blog/2660/ik-heb-geleefd-27-tjalling-kon-drie-dagen-geleden-nog-autorijden-nu-zit-hij-op-de-bijrijdersstoel.html
Een bed in de kamer? Misprijzend kijkt Tjalling Koopmans (77) door zijn moderne appartement naar het grote raam. De wanden hangen vol kunst, voor de glazen pui staan een houten eettafel en dito bureau. “Zo’n bed in de kamer,” zegt hij, “dat is nog maar twee stappen verwijderd van de dood.” Ziekenhuisbed Het ziekenhuisbed staat er nog niet en de tandarts uit Deventer weet evenmin of het er komt. De vraag overviel hem deze week. Wilde hij een bed aa...
26 januari, 2017 - /blog/1050/tsjernobyl.html
Zwijgend bekeken we de groen uitgeslagen betonnen wanden. Achter de doffe ramen ontdekten we schilderijen, beelden en decorstukken. We fietsten een rondje op het acht hectare grote terrein. Het insectarium en de hokken, volières, kassen en bassins verraadden een scala aan dier- en plantensoorten dat hier ooit geleefd moest hebben. Veel mensen zagen we niet. Van binnen deed het gebouw denken aan een afgetakeld ziekenhuis: brede gangen, blauwgrijs linoleum op de vloer, metalen wandkast...
27 augustus, 2020 - /blog/3149/boa.html
Vroeger was ik schoonmaker en kwam ik bij mensen thuis. Mijn relatieve armoede verdween gestaag en ik stopte met werken, maar één vrouw ben ik tot haar euthanasie wekelijks blijven zien. Ze vertelde over haar leven. In Aruba woonde ze bijvoorbeeld tussen de plaatselijke bevolking en de kakkerlakken, op een vrachtschip voer ze eens gratis mee naar Amerika, en later reisde ze door de Balkan, leerde ze Servisch, begon ze met volksdansen en nam ze soms zigeuners in huis. De eerste kee...
14 maart, 2019 - /blog/2525/niets.html
Boven de zee herschrijf ik de laatste paar scènes van mijn nieuwe roman, De mooiste vrouw van de wereld . Als een vakantie voelt deze reis daarom niet, maar voor ontspanning lijkt het me dan ook nog veel te vroeg. Een bekende van in de zestig zei eens: ‘Uitrusten, dat doe je maar als je dood bent. Aan het eind van je leven moet je tijd tekort zijn gekomen.’ Niets leek me meer waar. Mocht dit vliegtuig neerstorten, dan is het ergens een even beangstigende als kalmerende gedachte dat...