26 februari, 2020 - /blog/2953/kellendonklezing-door-nina-weijers.html
Frans Kellendonk hield er niet van verkeerd begrepen te worden en hij gebruikte graag eigen en andermans prijsuitreikingen om zijn ongenoegen daarover te ventileren. Dat begon bij de toekenning van de allereerste Anton Wachterprijs, in 1977, voor zijn debuut Bouwval . Samen met een paar andere jonge schrijvers — Doeschka Meijsing, Dirk Ayelt Kooiman en Nicolaas Matsier — was hij even daarvoor in de Haagsche Post geprofileerd als lid van een nieuwe literaire stromin...
8 maart, 2019 - /blog/2514/vrouwendag-acht-wijze-lessen-van-seksuologe-ellen-laan-over-vrouwelijke-seksualiteit-anniek-van-den-brand.html
Les 1: Van seks krijg je zin "Je hoeft geen zin te hebben om met vrijen te beginnen; van vrijen krijg je zin. Wat je nodig hebt om opwinding te kunnen laten ontstaan, is een ontspannen lijf en het vermogen om je open te stellen. En natuurlijk aanrakingen op die plaatsen van je lichaam die voor jou erotisch zijn. Daarom lukt het niet om opgewonden te raken als je niet op je gemak bent; je moet je veilig voelen om je open te kunnen stellen." Les 2: Vrouwen komen ook van Mars "...
9 september, 2019 - /blog/2769/ik-heb-geleefd-34-gerrit-62-hoorde-dat-hij-maagkanker-heeft-terwijl-zijn-vrouw-lag-opgebaard.html
Op het bordje naast de voordeur staan twee namen: Gerrit en Ineke. Meer dan veertig jaar waren ze samen. Afgelopen oktober overleed Ineke. Diezelfde week, alsof het verdriet nog niet groot genoeg was, kreeg Gerrit (62) te horen dat ook zijn leven binnen afzienbare tijd zal aflopen. ‘Mijn vrouw lag nog opgebaard in het crematorium’, vertelt de Brabander. ‘Ik zat met mijn dochters bij de oncoloog. Die zei dat ik mijn verjaardag volgend jaar waarschijnlijk niet zal halen.’ ...
5 mei, 2020 - /blog/3057/een-joodse-voorgrond.html
Op mijn dertigste verjaardag zat ik in Auschwitz. Daar zat ik niet zoals mijn oom Nathan - die eigenlijk een oom van mijn vader is, maar ook mijn broertje en ik hebben hem altijd oom genoemd. Oom Nathan was het enige familielid dat levend terugkeerde uit een concentratiekamp en de rest van zijn leven vierde hij dat als een overwinning. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit een dag níet permanent over de oorlog praatte. Een van mijn vroegste herinneringen: met z’n tweeën stonden...
22 februari, 2018 - /blog/1935/je-zou-kunnen-zinnen-achter-haar-bed.html
Je zou kunnen zinnen op hoe je wel gelukkig hoe maar hij bedenkt een andere list hoe een einde waarmee, waar en hoe platgereden ik denk na over vergeven van gif of pillen hij wil jakkeren en dan knetter te pletter Achter haar bed een gordijntje rozen in stof en op het tapijt ik weet het antwoord niet en zij vergeet de vragen wat we weten en weer vergeten van wat we moesten leren of onthouden van de les het gordijntje...
10 mei, 2019 - /blog/2620/woorden-als-wapens-3-klagen-tot-je-erbij-neervalt-merel-aalders.html
Deze week las ik Fresh Complaint (2017), een verhalenbundel van Jeffrey Eugenides. Deze Pullitzerprijswinnende Amerikaan schrijft weinig romans, maar wat hij publiceert is van grote kwaliteit. Wat er zo strijdbaar aan Jeffreys werk is, is eigenlijk dat hij niets zegt. Nergens kom je ook maar een kleine hint van zijn eigen mening tegen: het enige wat hij doet, is laten zien. Hij doet, zoals Sartre het ook graag ziet, een oproep aan de lezer om zijn gedachten af te maken. En het werkt. ...
2 september, 2019 - /blog/2760/ik-heb-geleefd-33-artsen-weten-niet-wat-hem-mankeert-maar-paul-71-verwacht-dat-hij-dit-jaar-sterft.html
Hij wil uitgestrooid worden in de duinen. Zeeland werd zijn thuis. Achttien jaar geleden kocht de Brabantse fietsenmaker Paul van Asten (71) een vakantiehuisje in Zuidzande. Het idee was om daar later permanent te gaan wonen. Dat gebeurde al na drie jaar, toen hij zijn zaak goed kon verkopen. ,,In Tilburg leef je tussen zon en stenen. Als je hier omhoog kijkt, zie je alleen maar lucht.’’ Zelfgetimmerd vakantiehuis Vanaf de veranda groet Paul twee senioren die door zijn di...
23 januari, 2018 - /blog/2428/marion-leest-elena-ferrante.html
Dit is deel drie van de Napolitaanse romanreeks. Ik kan niet zeggen dat ik de het steengoed vind, maar op de een of andere manier kan ik er ook niet mee stoppen. Dit zijn de paprikachips onder de boeken. De gespannen dynamiek tussen de twee vriendinnen is geweldig en het Napolitaanse leven in de jaren vijftig is goed uitgewerkt. De grootste angst van de hoofdpersoon is dat mensen doorkrijgen dat zij geen ‘echte’ intelligentie heeft, maar gewoon heel goed kan leren. Om dit te illustr...
25 juli, 2017 - /blog/1479/casa-per-tutti.html
Deze column is ook te beluisteren, ingesproken door Jonah Falke zelf. De straten rond het station waren zoals wel vaker wat armoedig. Vanaf het balkon van de hotelkamer keek je uit op een flat waarvan alle rolluiken gesloten waren. Er leek niemand te wonen. Het grauwe, vervallen gebouw, zwart van de smog, deed me denken aan een achterbuurtje in Servië of Bosnië. Al ken ik beide landen slechts van naam. De volgende ochtend ontbeten we tussen de Italianen in een kleine koffiezaak,...
29 maart, 2020 - /blog/3000/sarah-sluimers-quarantainelogboek-ik-wil-keihard-schreeuwen.html
De laatste dagen is het naar binnen vallende licht goud en kleurt het de haren van mijn kinderen rood en blond. Ze zitten op de houten vloer. De oudste zegt: ‘Ik heb mijn broodkorstjes opgegeten.’ ‘Goed van jou,’ zeg ik. Maar dan zie ik de baby achter hem met bolle wangen schrokken. Het eerste broederlijke verbond, veroorzaakt door deze plotselinge zee van tijd, is gesloten. Het zal de zon zijn, het weekeinde en de geur van wentelteefjes uit de keuken, maar ik be...