Pedaalemmer
Ik vroeg een vriend hoe het met hem ging. Hij zei: ‘De meisjes zijn in Wenen.’ Het klonk me als de titel van een streekroman in de oren. Maar hij doelde op zijn vrouw en dochter die een reisje maakten. Hij zei: ‘De meisjes zijn in Wenen, en dat is niet zo erg want ik zit ze toch alleen maar in de weg. Meer dan een pedaalemmer ben ik vaak niet voor ze.’ Iemand die zichzelf een pedaalemmer durft te noemen, noem ik graag mijn vriend of geestverwant. Lees meer »
Kuisheidsgordel
Alles wat te snel verandert wekt argwaan. Want evolutie of vooruitgang duurt naar ons weten lang. Iets afbreken daarentegen kost soms niet meer dan een seconde. Lees meer »
Wat een heerlijk ongecompliceerd ventje is hij toch
'Minuutje genieten', staat als onderschrift bij het filmpje dat Bernique zaterdag stuurt met de telefoon. Ze heeft het opgenomen bij de activiteit 'herfstkriebels' van de winkeliersvereniging van Velserbroek, met opbrengst voor Kika. Samuel zit in de wandelwagen en luistert naar muziek. Hij klapt op zijn aritmische manier. Hij is één met zijn omgeving en lacht zijn liefdeslach. Een lokale artiest zingt de klassieker Words, van de Bee Gees. Lees meer »
Klaar met krimpende vrouwen
Als ik op een feestje bij het lopend buffet zoveel mogelijk heb opgeschept en vervolgens ongestoord van mijn eten wil genieten, begin ik altijd over feminisme. Gegarandeerd dat ik binnen vijf minuten alleen aan een tafeltje zit, in een verder volle zaal. Lees meer »
Sterven
‘Hoe praat ik met mijn kinderen over sterven? Deze lezersvraag legde nrc.next afgelopen zaterdag voor aan twee deskundigen. Bas Levering, hoofdredacteur van Pedagogiek in praktijk, stelde dat omgaan met de dood ingewikkeld is voor kinderen. En ook: ‘Het klinkt cru, maar met huisdieren is het goed oefenen. Huisdieren leven zo kort dat ze de dood van zo’n geliefd dier moeten meemaken. Bespreek de eindigheid van het leven zodra er zich een goede gelegenheid voordoet.’ Lees meer »
Paarden
In de trein naar Schiphol trof ik een gezelschap dat elkaar adviezen over medicatie en nachtrust gaf. Ze kenden elkaar vermoedelijk van groepstherapie. Het waren twee jongens en twee meisjes. Hun lichaamstaal maakte duidelijk dat ze geen geliefden waren. Althans, nog niet. Lees meer »
Amsterdam
In het najaar van 1996 was ik voor het eerst in Amsterdam, om de tweede editie van het Amsterdam Dance Event te bezoeken. Ik mocht meerijden met Laurent, mijn baas bij de Gentse platenmaatschappij Big Time International. Laurent was een man die uitsluitend Armanipakken droeg en naast een schitterende, zilveren haardos over een spiksplinternieuwe BMW uit de 7 serie beschikte. Lees meer »
Eens over iets anders schrijven dan mijn scheiding bleek makkelijker gezegd dan gedaan
“Ik heb je column weer gelezen, hoor”, zei een collega. “Kun je niet eens over iets anders schrijven dan die scheiding?” Lees meer »