26 september, 2018 - /blog/2264/full-disclosure-2-an-essay-and-poem-on-writing-and-belonging-by-neil-griffin.html
I was born in Canada to British parents and grew up back-and-forth across the Atlantic, leading to a thoroughly modern condition of feeling most at home in the departure lounge of airport terminals, my worldly belongings condensed into a single suitcase. There was a time when I knew my way around Heathrow and Schiphol better than I knew my way around Calgary, the city in which I was born. To children, the circumstances of their lives rarely seem unusual and I was no different in that respect: t...
1 september, 2017 - /blog/1543/legio-likes.html
Als het vanaf acht uur is kom ik nooit om acht uur en ook niet om negen uur, ik wek graag de indruk dat ik nog andere dingen te doen heb. Dus bijt ik op mijn nagels, ben ik ontevreden over dat ik nagelbijt, pak ik alsnog de nagelknipper, probeer ik de stukjes nagel te volgen die met een boog door de lucht richting plint zeilen, zoek ik tevergeefs naar de stukjes nagel en vijl ik mijn nagels zo dat ik iemand kan strelen zonder dat er gewonden vallen, om pas tegen half elf op het feest aan te kom...
27 december, 2018 - /blog/2403/het-beste-van-2018-eindejaarslijstjes-van-al-het-andere-dan-boeken-volgens-lebowski-auteurs.html
Simon de Waal Top drie plekken voor leedvermaak in Amsterdam. 1: Terras Café Papeneiland, hoek Brouwersgracht /Prinsengracht Voorwaarde; het moet sneeuwen of ijzelen. De brug over de Prinsengracht is dan een onneembaar gladde berg, waar voetgangers, fietsers en auto’s zich tevergeefs tegenop worstelen. Zoek een plekje op het bankje van Papeneiland tussen de echte Jordanezen die daar speciaal gaan zitten, en voor iedereen een gulle bulderende lach hebben, vooral voo...
30 augustus, 2017 - /blog/1538/samuel-zit-bijna-dertien-jaar-op-opvang-rozemarijn-we-kenden-drie-van-de-overleden-kinderen.html
Samuel zit bijna dertien jaar op Rozemarijn. We kenden drie van de overleden kinderen. Ik vroeg hun ouders of ze iets wilden schrijven over Susan, Huub en Anaïs, ter nagedachtenis. Het verdriet spatte van het papier, maar ook de onverholen liefde en de keur aan rituelen. De ouders denken nog elke dag aan hun kind. 'Ze heeft nog steeds haar eigen kamer bij ons', schrijft Patricia Verboom over dochter Susan, die in 2005 overleed op 7-jarige leeftijd, aan haar dertiende longontstekin...
26 juli, 2017 - /blog/1480/de-verscheidenheid-in-rapporten-in-huis-is-groot.html
Geen cijfers. Geen goed, voldoende of slecht. Gewoon een lief verhaaltje. De leidsters van kinderdagcentrum Rozemarijn beginnen zo, op zijn jaarafsluiter met vrolijke foto: 'Al heel wat jaren maak jij dankbaar gebruik van picto's. Ze helpen jou om de dag vorm te geven en geven jou een stem als je wilt vragen om een activiteit.' Hij wijst de pictogrammen aan in de klas. Ja, de verscheidenheid in huis is groot. Net als al die andere ouders waren we vervuld van trots toen David tw...
2 oktober, 2018 - /blog/2277/pop-en-literatuur-31-black-star-en-toni-morrison.html
In het boek draagt dit meisje de naam Pecola. Vrijwel iedereen in haar omgeving vindt haar lelijk en dat wordt haar ook te verstaan gegeven. Ze verafgoodt Shirley Temple (precies vanwege haar blauwe ogen). Claudia, de vertelster in (dat deel van) het boek heeft juist een hekel aan Shirley Temple. Die afkeer koppelt ze aan de haat die ze koesterde tegen poppen met een blanke huid, grote blauwe ogen en blond haar. Dat is mogelijk een verwijzing naar het beruchte Clark Doll Ex...
10 april, 2018 - /blog/2027/pop-en-literatuur-6-joy-division-en-j-g-ballard.html
Toen zanger Ian Curtis in 1980 een einde aan zijn leven maakte, moest het tweede album van Joy Division nog verschijnen. Na het bescheiden succes van Unknown Pleasures, een album dat nog zwarter is dan de hoes al doet vermoeden, bleek de band doorgegaan op de ingeslagen weg: sombere post-punk met een vleugje gothiek. Holle drums, nerveuze basloopjes en gitaren die klinken als nagels die over een grafsteen schrapen. En natuurlijk de zwartmarmeren stem van Curtis, die duistere landscha...
10 mei, 2017 - /blog/1332/communiceren-met-samuel-dagindeling-in-pictogrammen.html
Communiceren met Samuel is lastig. Hij praat niet. Gebarentaal? Zijn we weleens mee begonnen toen hij heel jong was, maar we wisten niet hoe ver zijn potentiële praatjes reikten en we misten geduld. Zijn allesomvattende gebaar is 'klaar', met twee armen breeduit zwaaiend. Nogal dwingend. Verder: als hij met zijn wijsvinger op de handpalm tikt, weet Bernique dat ze wordt geacht mee te zingen. Alleen zij. Mij zegt het niets. Zowel bij de dagbesteding als thuis hangt sinds een paar j...
3 juli, 2018 - /blog/2160/jong-en-s-c-h-r-i-j-v-e-n-d-door-gina-hay.html
* Het is een eigenaardig gedoe, dat schrijven. Ik ben altijd een lezer geweest. Maar toen ik na tien jaar leven voor het eerst een Engels boek las, klikte er iets. Niet zomaar wat, maar alles. Ik verslond boeken, las op mijn tiende Oscar Wilde en Shakespeare (zonder er al te veel van te begrijpen), op mijn twaalfde sciencefiction zoals die van Orson Scott Card en Phillip K. Dick, richting mijn vijftiende absurdistische boeken, vooral werk van Haruki Murakami en Kurt Vonnegut. Inmiddel...
8 maart, 2019 - /blog/2509/voorpublicatie-de-achtste-dag.html
Zaterdag Hij staart omhoog in de donkere schacht. Traag en met kleine schokken ziet hij de lift op zich af komen. Negenendertig seconden duurt het voor de onderkant zijn vingertop zal raken. Precies negenendertig seconden. Het nostalgische traliewerk van de kooi rinkelt door de abrupte onderbreking. De machine weet dat hij zijn reis naar beneden moet staken bij de minste weerstand. Egbert haalt zijn vinger weg. De lift blijft hangen waar hij ...