24 december, 2018 - /blog/2398/vergeving.html
Ik heb mezelf leren kennen als een zeer vergevingsgezind type. Iemand die niet erg lang boos of wrokkig blijft. Iemand die soepel over haar eigen schaduw springt. Was iedereen maar zo grootmoedig als ik, dan zag de wereld er een heel stuk beter uit. Als je vroeger met zo’n verhaal bij mij was aangekomen, zou ik heel wat anders zeggen. Wie mijn vertrouwen schaadt, vergeef ik dat nooit – maar dan ook nooit - meer. Dan is het einde verhaal. Klaar. Uit. Af. Zo ben ik. Maar zo ie...
13 mei, 2020 - /blog/3064/afscheid.html
Deze live streaming is nog niet begonnen , stond er. Drie minuten te vroeg logde ik in voor de begrafenis. Ik kon nog wel snel koffiezetten. Binnen hing alles vol slingers. Mijn jongste dochter was de dag ervoor tien jaar geworden. We hadden met het vroegere gezin aan het feestontbijt gezeten. In de middag een kinderfeestje gevierd in mijn oude straat. Toen ik met de kop koffie weer aan mijn tuintafel ging zitten, verscheen de doodskist net in beeld. Twee vazen met rozen. Een g...
13 april, 2016 - /blog/506/eerst-zien-dan-geloven.html
Spartanen zijn vreemde wezens. Op Het Kasteel tref je geen Haagse bluf aan, of Amsterdamse bravoure. Ook niet het fanatisme van Zuid. De Spartaanse levenshouding is al evenmin vergelijkbaar met Friese stijfkoppigheid of Groningse nuchterheid. Bij ons wordt er gemopperd, er wordt gehoopt, er wordt gevreesd. Dat laatste misschien nog wel het meest. Eerst zien, dan geloven. Spartanen zijn voorzichtig geworden. Het is de opeenstapeling van teleurstellingen in de afgelopen jaren die ons par...
28 december, 2017 - /blog/1830/combineren-mogelijk.html
Een van mijn goede voornemens is om in 2018 geen 'köttbullar' bij de IKEA te kopen. Een erg uitdagend doel is dat niet, want het is minstens twintig jaar geleden dat ik ze voor het laatst bestelde. Dat was trouwens ook voor het éérst en de enige reden dát ik ze kocht was dat ik er nog nooit van had gehoord, van Zweedse balletjes, en mijn tic is om in winkels dingen te kopen waar ik nog nooit van heb gehoord. Een zak chips in de smaak Joppiesaus gaat hup in mijn mandje. WC-papier...
2 juni, 2016 - /blog/602/een-wonderkind-zonder-talent.html
Dat was wat ik dacht tijdens mijn studie aan het Koninklijk Conservatorium. De zin kwam in mijn debuut terecht. Dat dit waar moest zijn, bewees een jongen die op een zomerse dag in een korte, geruite broek het conservatorium kwam binnenlopen om toelatingsexamen klarinet te doen. Hij was nog te jong om op een brommer te mogen rijden. Het leek ons, de studenten, ondenkbaar dat deze prepuber iets van de liefde of de dood begreep, laat staan dat hij zijn gevoelens daarover in muziek zou kunnen...
30 september, 2020 - /blog/3172/toverspiegel.html
Op een krukje, in een verduisterde meisjesslaapkamer, zit ik met mijn ogen dicht, en herhaal in mijzelf het woord ‘hond.’ Via mijn telefoon heb ik een slaapmeditatie voor kinderen opgezet. Het is half twaalf ’s avonds. Ik voel hoe de drukte bij elke ‘hond’ meer uit mijn hoofd verdwijnt. Eigenlijk voel ik nu ook pas hoe ontzettend druk het daar was. Het gegiechel van mijn tienjarige dochter, en het vriendinnetje op het matras naast haar, is al verstomd. ...
10 februari, 2020 - /blog/2930/leesfragment-hier-is-alles-veilig.html
4 Ik heb ze natuurlijk meteen vanaf mijn aankomst gezien. Je hebt maar het vliegtuig uit te stappen en ze zijn er al, de jonge meisjes en jongens die hun militaire dienst doen en in uniform met hun groot geweer (ik moet weten wat het is, het kan niet zijn dat ik iets wat mijn kind aangaat alleen kan benoemen in termen van groot geweer of klein geweer) achteloos op de rug concreet maken dat dit land over veel meer gaat dan smoothiestalletjes en sinaasappelbomen en speeltoestelle...
2 juni, 2020 - /blog/3084/aanpassen.html
Bij de kapper was alles het hetzelfde. Niemand droeg mondkapjes. Niemand droeg handschoentjes. Bij binnenkomst geen desinfecterende handgel. In één oogopslag was me duidelijk hoe ik hier over het virus moest denken. De kapster knoopte een zwarte kapmantel om mijn nek. Iets te strak. ‘Zit-ie zo goed?’ vroeg ze. ‘Prima,’ zei ik. Toen ze naar achteren liep om nog iets te pakken, stak ik snel twee vingers tussen mantel en keel. Tot ze terugkwam. ‘Dragen jullie geen...
17 december, 2018 - /blog/2391/ontroerend-het-idee-dat-papa-je-altijd-beschermt-tegen-het-kwade.html
“Ik ga bij papa wonen.” “Misschien moet je er een nachtje over slapen?” Ze denkt zelf dat een nachtje slapen nog te veel is. Het is zaak onmiddellijk te vertrekken. Ze zal haar fiets pakken en nu naar huis terugkeren. “Maar het regent”, zeg ik. “Hoor je de regen op onze dakpannen tikken?” Ze is even stil. Ze luistert. Ze gaat rechtop zitten. Inderdaad. Het regent. Ze doet haar armen over elkaar. Helaas. Ze zal papa dan toch moeten...
5 september, 2019 - /blog/2765/jonah-falke-loopt-stage-8-paaldansen-in-wehl.html
Dit artikel verscheen eerder in De Gelderlander . Foto: Peter van Tuijl. Van oudsher ligt er in elk dorp een café tegenover de kerk, ter relativering. In Wehl is dat zalencentrum Reuring. Hier kun je kegelen in de kelder en op zolder paaldansen. Het is bloedheet en uitgestorven op straat, maar op de zolder is het nog veel warmer en klinkt er techno. Lerares Sandra zag een paar jaar terug het licht: ‘Andere sporten verveelden me snel. Maar sinds ik in de pa...