12 februari, 2018 - /blog/1913/voorpublicatie-het-boek-joan.html
Nacht. Telkens als de gitzwarte nacht de doffe prent van de dag verdringt, voelt Joan zich als een buitenaards wezen. Dat verdomde maanlandschap. Bijna niet te geloven dat dit de aarde is; ze moet zichzelf eraan herinneren dat ze niet op haar buik op de maan ligt. Dat het stof in haar mond geen voedingsstoff en bevat, dat het eerder op kalk lijkt. Ze weet tot in haar botten, tot in haar vlees dat haar lijf, tegen de grond, meer op een reptiel dan op een mens lijkt, want haar bestaan is terugg...
5 september, 2016 - /blog/787/het-model-voorpublicatie-bontebrug.html
Op dit tijdstip lijkt de dag nog onbedorven. Alles is fris en schoon. In alle vroegte fiets ik naar de Rietveld. Ter hoogte van het Vondelpark word ik ingehaald door een meisje op een te grote omafiets. Haar voeten raken maar net de pedalen en uit alle macht duwt ze zich vooruit. Als we moeten stoppen voor de stoplichten zie ik het: haar broek, sokken, schoenen, petje en fi ets zijn van exact dezelfde kleur blauw. Ultramarijn. Een lichtgevend engeltje op een fiets. Zou ze zich er bewust van zij...
19 februari, 2018 - /blog/1921/week-van-het-korte-verhaal-3-philip-k-dick.html
Museumopstelling ‘Wat een vreemd pak hebt u aan,’ merkte de robot-ov-chauffeur op. Hij schoof de deur open en kwam tot stilstand aan de stoeprand. ‘Wat zijn die ronde dingetjes?’ ‘Dat zijn knopen,’ verklaarde George Miller. ‘Ze hebben een deels functionele, deels esthetische functie. Dit is een archaïsch pak uit de twintigste eeuw. Ik draag het vanwege mijn werk.’ Hij betaalde de robot, pakte zijn aktetas en haastte zic...
4 juni, 2019 - /blog/2660/ik-heb-geleefd-27-tjalling-kon-drie-dagen-geleden-nog-autorijden-nu-zit-hij-op-de-bijrijdersstoel.html
Een bed in de kamer? Misprijzend kijkt Tjalling Koopmans (77) door zijn moderne appartement naar het grote raam. De wanden hangen vol kunst, voor de glazen pui staan een houten eettafel en dito bureau. “Zo’n bed in de kamer,” zegt hij, “dat is nog maar twee stappen verwijderd van de dood.” Ziekenhuisbed Het ziekenhuisbed staat er nog niet en de tandarts uit Deventer weet evenmin of het er komt. De vraag overviel hem deze week. Wilde hij een bed aa...
15 februari, 2017 - /blog/1102/groezelig-blauw.html
‘En?’ vroeg ik voorzichtig. Mijn benen begonnen zwaar te worden. ‘Zijn ze blauw?’ ‘Kun je ze misschien nog iets meer spreiden?’ ‘Misschien moet je de lamp iets dichterbij houden?’ Roddy hield de lamp iets dichterbij. Ik spreidde mijn benen nog iets meer. ‘Veel verder kan niet. Ik ben geen turnster.’ Roddy vond het niet grappig. Hij lachte in elk geval niet. Hij bleef maar ernstig kijken, de diepte in. Ik lag in een spagaat boven op het rood-wit geblokte dekbe...
18 december, 2018 - /blog/2395/ik-heb-geleefd-6-had-wim-61-een-wensenlijst-dan-zou-daarop-niet-ziek-zijn-staan.html
Wim Pruim (61) kromt zijn rug en trekt zijn trui omhoog. ,,Kun je hem zien?’’ Tussen zijn schouderbladen prijkt een tatoeage. Het is de naam van zijn vrouw Froukje in Chinese tekens. Op zijn onderarm staan de kleinkinderen, de vijfde paste er nog net bij. Zijn familie komt op één in zijn leven. ,,Daar ben ik het meest trots op. Dat we het goed hebben gedaan, mijn vrouw en ik.’’ Zijn eerste tatoeage herinnert hij zich nog goed. Het was een opwelli...
19 september, 2016 - /blog/807/werelddominantie.html
Kristof refereerde in zijn column aan een brief van Otto Frank, die pas onlangs is opgedoken, waarin Frank op 30 april 1941 aan een Amerikaanse vriend schreef dat Amerika het enige land was waar de familie Frank heen kon. Hij voegde eraan toe dat het hem voornamelijk om de kinderen te doen was. Zelf mag je kennelijk in noodgevallen ten onder gaan, zolang de kinderen maar voortleven. Alsof het leven van de mens na zijn voortplanting een luxe is waarvan men, als het echt niet anders gaat, oo...
14 oktober, 2016 - /blog/866/mijn-moeder-zou-heel-trots-geweest-zijn.html
Hoe is het om uitgenodigd te worden als openingsspreker op de Frankfurter Buchmesse? ‘Dat is een eervolle opdracht. En voor mij persoonlijk betekenisvol. Mijn beide ouders komen uit Duitsland. Ik ben trots, en vooral omdat mijn moeder heel trots geweest zou zijn – stel dat de Duitse Bundespresident Joachim Gauck in de zaal zou hebben gezeten, dat zou haar wel wat hebben gedaan. Vooral denkend aan mijn ouders ben ik heel blij. Ambitie komt vaak voort uit het verlangen om te voldoen aa...
16 juni, 2017 - /blog/1401/de-haard-en-de-salamander-voorpublicatie-fahrenheit-451-van-ray-bradbury.html
Het was een bijzonder genoegen om dingen opgegeten te zien worden, om ze verkoold te zien, en veranderd. Met de koperen spuitkop in zijn handen, de reusachtige python die zijn giftige kerosine op de wereld spuwde, dreunde het bloed in zijn hoofd, en zijn handen waren de handen van een buitengewoon dirigent die alle symfonieen van het oplaaien en branden speelde om de fl arden en houtskolen ruines van de geschiedenis neer te halen. Met zijn symbolische helm, 451 genummerd, op zijn onverstoorbare...
26 januari, 2018 - /blog/1885/logboek-van-een-debutant-deel-2.html
Finale van Manuscripting, 25 september 2014 in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Niet de grote zaal natuurlijk, maar in de salon. Finalisten: Bronja Prazdny, Derko Laan & Karel Brown (ik dus). Mijn pseudoniem bleek toch te werken. Een vriend van me had op Twitter een foto voorbij zien komen van de halve finale en dacht: die gozer lijkt echt op Timo. Maar het is hem niet, want hij heet anders. Er zaten tien dagen tussen de halve finale en de finale. Ergens had ik nog de ...