26 september, 2019 - /blog/2785/naaimachine.html
Mijn geliefde gooide met tegenzin haar eerste naaimachine weg, de emotionele waarde was groot. Toen ik het ding aan straat zette, kwam de man van het naaiatelier tegenover ons op me af. Hij gaf me een hand en vroeg of hij de naaimachine mocht hebben. Als wederdienst zei hij: ‘Wil je een koffie met me drinken, ik heb ook wat te roken voor je.’ Hij leek me altijd een chagrijnige, hardwerkende man die geen zin had in onnodig menselijk contact. ‘Ga zitten,’ zei hij in de tl-...
29 november, 2017 - /blog/1769/botsingen.html
De auteur van de longread, Joris van Casteren, schreef een boek over de wanhoopsdaad van wat bleken te zijn een 69-jarige vrouw en haar 43-jarige dochter, een boek dat hij de titel Een botsing op het spoor meegaf. Ik vind het, ook richting alle betrokkenen en nabestaanden, een waardige titel, ontdaan van elk slappe hap effectbejag. Een vriend van mij stapte enige tijd geleden uit het leven, onder invloed van de verkeerde medicijnen. Dat noemen we geen zelfmoord en geen zelfdoding, m...
25 september, 2017 - /blog/1585/overbodig.html
Kortom: hij is de redelijkheid zelve. De enige die dat niet is, ben ik. Maar dat was altijd al zo. Er verandert niets in de manier waarop je met elkaar omgaat. “Hoezó wil jij alleen maatjes blijven als ík dat kan?!” Toch zijn er dagen waarop het kinderachtig slecht met me gaat. Het zijn dagen waarin ik niets anders ben dan degene die aan de kant is gezet. Op die dagen bel ik mijn moeder. “Ik ben overbodig, mama”, zeg ik. “Alles zou goed zijn, als ik er maar...
31 januari, 2017 - /blog/1054/nino-haratischwili-het-is-alsof-je-bij-een-schilderij-alle-kleuren-kunt-gebruiken.html
‘Ik wilde een familiegeschiedenis schrijven die zich afspeelde tijdens de jaren negentig in Georgië: de jaren na de perestrojka, een tijd van chaos, inflatie en burgeroorlog. Maar al gauw merkte ik dat die periode een einde vormde en dat ik, om bij dat einde te komen, terug moest naar het begin.’ Dat begin vond Nino Haratischwili in 1900, het jaar waarin Stasia, één van de belangrijkste personages uit haar roman, geboren wordt. In Het achtste leven (voor Brilka) neemt Har...
18 september, 2020 - /blog/3163/hoe-kwam-confrontaties-de-debuutroman-van-simone-atangana-bekono-tot-stand.html
* Mijn moeder verhuisde in de hete zomer van 2018 van het Brabantse dorp waar mijn twee zussen en ik opgegroeid zijn naar de Randstad. Het ruime twee-onder-één-kapshuis waar mijn ouders mijn zussen en mij hadden opgevoed werd verruild voor een appartement in Rijswijk, in de buurt van de zee, ver van haar inmiddels studerende en werkende kinderen. Ik onderbrak mijn worstelingen met allerlei losse flarden tekst voor een autobiografische roman en reisde naar Midden-Brabant af, w...
17 juli, 2017 - /blog/1466/minnaars.html
“Hoe kom je nou toch aan al die minnaars steeds?” vroeg ik. “Gewoon,” zei ze. “Bij de Bijenkorf.” “Bij de Bijenkorf?” Het kwam erop neer dat zij lunchte in het restaurant aldaar, en toen ze terugkwam van het toilet zat daar de minnaar op haar stoel. “Ik zou wel op je gezicht willen zitten,” zei ze. Dat vond hij lang geen gek idee. En zo was van het één het ander gekomen. “O tuurlijk.” Een andere v...
9 augustus, 2017 - /blog/1500/dat-onbekommerde-meisje-met-dat-rokje-bleek-een-vechter.html
15 augustus 1987. Ja, ik was helemaal afgegaan op haar uiterlijk van vrolijke, razendknappe spring-in-'t-veld, en nadat we van de schrik waren bekomen om het leeftijdsverschil (ik drieëntwintig, zij zestien) is het bijna vanzelf gegaan al die jaren. Liefde geeft het leven een aangename lichtheid mee, waardoor ouder worden niet zo zwaar voelt. Ze is nog steeds een schoonheid en menigeen schat haar achtendertig, maar de zoektocht naar haar innerlijk is zeker zo fascinerend geweest....
4 juni, 2019 - /blog/2660/ik-heb-geleefd-27-tjalling-kon-drie-dagen-geleden-nog-autorijden-nu-zit-hij-op-de-bijrijdersstoel.html
Een bed in de kamer? Misprijzend kijkt Tjalling Koopmans (77) door zijn moderne appartement naar het grote raam. De wanden hangen vol kunst, voor de glazen pui staan een houten eettafel en dito bureau. “Zo’n bed in de kamer,” zegt hij, “dat is nog maar twee stappen verwijderd van de dood.” Ziekenhuisbed Het ziekenhuisbed staat er nog niet en de tandarts uit Deventer weet evenmin of het er komt. De vraag overviel hem deze week. Wilde hij een bed aa...
10 maart, 2017 - /blog/1165/te-laat-om-in-schoonheid-te-eindigen.html
Geen verwijt over één of andere lang vervlogen gemiste kans. Geen gezeur over mijn gebrekkige balcontrole. Geen vraag naar roddels over ouwe ploegmaten. Geen ophemeling van een legendarische voetballer die wel nog elke dag herkend wordt en al het voorgaande verduren telkens moet. Ik kan mij niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst aangesproken werd over mijn korte carrière bij KV Kortrijk. Teren op één bijzondere goal kan ik niet. Mij is nooit achteraf een pak en een baan bij e...
5 april, 2020 - /blog/3015/sarah-sluimers-quarantainelogboek-nu-is-er-weer-ruimte-voor-verhalen-van-vroeger-of-voor-frozen-2.html
De afgelopen weken vond ik het ondoenlijk om films of series te kijken. Niets lijkt meer op de werkelijkheid of: de werkelijkheid was even zo overweldigend dat die geen aanvulling hoefde vanuit de fictie. Maar Frozen 2 werd ons vanwege de omstandigheden door Disney+ geschonken en dus keek ik die met mijn kind. Ik zal eerlijk zijn, ik heb ’m twee keer gezien. De eerste keer moest ik huilen, maar dat was aan het begin van de quarantaine, toen sentiment een uitwe...