Zoeken
Ik heb geleefd #17. Ismaël (43) heeft uitgezaaide kanker maar gaat niet dood: ‘Ik ga voor radicale remissie’

19 maart, 2019 - /blog/2533/ik-heb-geleefd-17-ismael-43-heeft-uitgezaaide-kanker-maar-gaat-niet-dood-ik-ga-voor-radicale-remissie.html

Vorige week werd filmmaker Ismaël Lotz (43) aangereden door een Porsche. Het voetgangerslicht sprong op groen, hij stak over. En wat denk je: de bestuurder gaf vol gas. Boem. Lotz dook op de motorkap en sloeg met zijn vuist tegen de voorruit. "Wat doe jij nou man!" Maar de bestuurder negeerde hem. Welkom in Los Angeles. Deze ochtend kan hij er om lachen. Het zou een weinig heroïsch einde geweest zijn. Zuur ook, als je probeert te overleven met kanker.   Amerika Lotz ...


Woorden als wapens #8. Je weet dat je dit wil (Merel Aalders)

20 juni, 2019 - /blog/2691/woorden-als-wapens-8-je-weet-dat-je-dit-wil-merel-aalders.html

Deze week las ik het verhalenbundeldebuut You know you want this van Kristen Roupenian. Die zou veelbelovend moeten zijn, aangezien het korte verhaal Cat person dat ze in de New Yorker publiceerde in 2017 meeliftte op de #metoo-golf, viral ging en immens populair werd. Zelf vond ik dat verhaal ook intrigerend, niet omdat het nu zo bijster goed geschreven was, maar omdat het ergens een tijdje bleef hangen. Ik kreeg er maar niet de vinger op gelegd: wat wilde ze hiermee nou precies zeggen? ...


Interviews

26 november, 2020 - /blog/3211/interviews.html

  Deze zomer verbleef ik als artist in residence een maand op de geboortegrond van Vincent van Gogh in Zundert. Ik schilderde en hield er een dagboek *  bij dat vandaag in boekvorm verschijnt. Het hoogtepunt van het verblijf waren de ontmoetingen met Joke, een dakloze, die me heilig verklaarde en zoende. Geluk laat zich doorgaans achteraf zien, maar op die momenten herkende ik het al.    De afgelopen week waren er een paar interviews rondom het boek. Met de uitge...


De vis

15 februari, 2017 - /blog/1095/de-vis.html

Zodra ze de rivier konden horen, dreven zijn gedachten af naar het donkere water, de dobber dansend op het ritme van onzichtbaar leven. Hij was uitzonderlijk geduldig voor zijn leeftijd. Urenlang kon Louis genieten van de mogelijkheid dat hij een spartelende vis uit het water zou trekken. De mogelijkheid, die was het belangrijkst. Zolang iets onzichtbaar was, kon het alles zijn, en daarom viste hij bij voorkeur in de schaduw; in het zonlicht kon je de bodem zien.     De be...


Tosti

15 april, 2016 - /blog/512/tosti.html

Het was 2 uur ’s nachts, hij kwam net van een vermoeiend feestje, en de hitte van het tosti-ijzer, verpakt in de geur van geroosterde ham en smeltende kaas, sloeg hem in het gezicht. Hij keek op, en daar stond ze. ‘Mama,’ zei hij. ‘Wat doe jij hier?’ ‘Maar schat, ik heb jouw berichtjes toch gehad?’ zei zijn moeder. Het was waar dat ze haar begraven hadden met haar mobiele telefoon in de linkerhand. Dat had nog best wat gedoe opgeleverd, en daarna een hoop extra geld...


Tsjernobyl

26 januari, 2017 - /blog/1050/tsjernobyl.html

Zwijgend bekeken we de groen uitgeslagen betonnen wanden. Achter de doffe ramen ontdekten we schilderijen, beelden en decorstukken. We fietsten een rondje op het acht hectare grote terrein. Het insectarium en de hokken, volières, kassen en bassins verraadden een scala aan dier- en plantensoorten dat hier ooit geleefd moest hebben. Veel mensen zagen we niet. Van binnen deed het gebouw denken aan een afgetakeld ziekenhuis: brede gangen, blauwgrijs linoleum op de vloer, metalen wandkast...


Verdrijving Uit Het Paradijs

16 november, 2018 - /blog/2348/verdrijving-uit-het-paradijs.html

#2. Verdrijving Uit Het Paradijs Ik ben onderweg naar Nieuw-West. Ik hoop tegen een kunstwerk aan te fietsen om over te schrijven. Ooit vond ik op Marktplaats een moederfiets. De verkoper wilde onder station Lelylaan afspreken, in Nieuw-West dus. Het was daar erg donker en alles wees erop dat ik een fiets kocht die gestolen was van een moeder. Mijn zoon moest nog geboren worden en omdat ik bang was dat karma hem een aandoening zou geven als ik deze fiets kocht, kwam ik met lege hand...


Ik heb geleefd #15. Zieke Averil (54) mag van zichzelf pas sterven als de kinderen groot zijn

5 maart, 2019 - /blog/2507/ik-heb-geleefd-15-zieke-averil-54-mag-van-zichzelf-pas-sterven-als-de-kinderen-groot-zijn.html

Wanneer kun je als moeder met een gerust hart doodgaan? Je kinderen zouden tenminste gesetteld moeten zijn, vindt Averil Verkaik (54). Zelfstandig wonen, voor zichzelf kunnen zorgen. Dat laatste wordt lastig voor haar oudste. Zoon Daan heeft een progressieve spierziekte en zit in een rolstoel. Zijn hersenen doen het prima (5 vwo), maar voor zijn verzorging is hij afhankelijk. Daan was een van de hoofdrolspelers in de vierdelige VPRO-documentaireserie Stuk, over het reilen en zeilen in een reval...


Tokyo Expatwife #2: DAD

16 mei, 2017 - /blog/1344/tokyo-expatwife-2-dad.html

'DAD' De eerste anderhalve week hier hadden we niks. We kwamen aan in een leeg huis zonder meubels en zonder internet. Op de dag dat we ons huis betrokken werden er futons met dekbedden bezorgd. Een futon is een dikke deken die hier als matras gebruikt wordt.  We hadden bedacht dat we meteen naar een Ikea zouden gaan om een bed voor de kinderen te halen, en een eettafel en een bank. Een container met ons bed en andere meubels was onderweg per schip. Die is overigens nog steeds...


Voorpublicatie uit 'Najib, de biografie' (door Marcel Langedijk)

25 mei, 2020 - /blog/3076/voorpublicatie-uit-najib-de-biografie-door-marcel-langedijk.html

*  Redouan Amhali stuurt de zwarte Porsche Panamera van zijn grote broer Najib soeverein de A2 naar Rotterdam op. Hij houdt van rijden, de jongste van de vier Amhali-broers. In deze wagen, maar ook in zijn eigen auto, een Peugeootje. Rijden is voor veel mensen de ultieme vrijheid, helemaal voor iemand die jarenlang in de bak heeft gezeten. Het is iets voor drieën ’s middags. De eerste files kondigen zich al aan op de boordcomputer van de luxewagen, die vaagjes naar nicotine...


« 1 ... 11 12 13 ... 16 »
Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: