15 september, 2020 - /blog/3158/territoriumdrift.html
Zo’n dag waarin het katertje voor de derde keer in een week mijn dekbed onder heeft gepist en ik spijt heb dat ik hem heb aangeschaft. Mijn andere dekbed hangt nog over een deur te drogen. Vol klonten dons. Waarin mijn vijftienjarige begint te snotteren en we zeker vier volle dagen thuisquarantaine in het vooruitzicht hebben. Al durf ik er gif op in te nemen dat ze gewoon verkouden is. Zoals iedereen om ons heen uiteindelijk gewoon verkouden bleek te zijn. ‘Zullen we d...
26 april, 2021 - /blog/3282/aftelklok.html
Na nog even een winkelafspraak te hebben gemaakt bij de Hema, dubbelklikte ik op de link en – pats, boem, klats – daar verscheen, aan het einde van de werkdag, plots een crematorium op mijn scherm. Laag gebouw. Grote schoorsteen. Statisch beeld. De naam van de veel te jonge zus van vriendin L. Een klok die aftelde tot haar crematiedienst zou beginnen. Het viel rauw op mijn maag. Het is niet zo dat ik totaal geen crematorium had verwacht, ik zou tenslotte een crematie bi...
26 april, 2021 - /blog/3281/aftelklok.html
Na nog even een winkelafspraak te hebben gemaakt bij de Hema, dubbelklikte ik op de link en – pats, boem, klats – daar verscheen, aan het einde van de werkdag, plots een crematorium op mijn scherm. Laag gebouw. Grote schoorsteen. Statisch beeld. De naam van de veel te jonge zus van vriendin L. Een klok die aftelde tot haar crematiedienst zou beginnen. Het viel rauw op mijn maag. Het is niet zo dat ik totaal geen crematorium had verwacht, ik zou tenslotte een crematie bi...
17 september, 2018 - /blog/2252/het-drama-heeft-zich-voltrokken-in-huis-de-hoofdpersonages-zitten-nog-even-bij-elkaar.html
De meisjes besmeerden hun boterham en maakten zich op om naar school te gaan. Ik vroeg of er koffie was. Hij schonk koffie voor me in. We spraken over het weer. Luizen. Een gezamenlijke vriend in het ziekenhuis. Het leek niet anders dan het jarenlang was geweest. Eind goed al goed zou je kunnen denken. Maar verder van dit leven kon ik niet verwijderd zijn. Dit is de allerlaatste keer dat we hier aan het ontbijt zitten, constateerde ik. En dat dat maar goed ook was. Vooruit wilde ik. Weg ui...
4 maart, 2020 - /blog/2959/iets.html
Een vriend belde vanuit de auto. ‘Er is iets aan de hand,’ zei hij. Verder kon ik er niets van verstaan vanwege de storm waarin ik liep. Het almaar lossere vel rond mijn wangen en nek werd recht naar achteren geblazen. Zo strak dat mijn skelet wel tevoorschijn moest piepen. Mijn ogen traanden. Een huilende doodskop probeerde vooruit te komen, en dat lukte dus haast niet. Maar dan ook écht niet. Dat vond ik het wonderbaarlijkste. Alsof ik recht tegen de stroom van een wildwaterrivi...
10 februari, 2017 - /blog/1079/mijn-lichaam-is-van-mij.html
Vorig jaar ontmoette ik aan de andere kant van de wereld een meisje dat mijn dochter had kunnen zijn, behalve dat ze in een sloppenwijk van Rio de Janeiro woonde. Livia was een tienermeisje als alle andere, dat van voetbal hield, maar ook urenlang met vriendinnen kon kletsen terwijl ze elkaars haren deden. Zoals alle kinderen in de wijk, ging ze in het weekend naar de funkfeesten die door de drugsbende worden gehouden in een oude sporthal. Een paar maanden geleden werd ze door één van de kops...
14 oktober, 2020 - /blog/3180/cadeau.html
Mijn broer en ik hingen de afgelopen week elke dag met elkaar aan de telefoon. Druk pratend. Wat moesten we in Godsnaam voor vader kopen? Hij werd zeventig. Hij wilde niks. Hij wilde nooit iets. Maar dit was toch een mijlpaal. Mijn broer en ik elkaar bellen elkaar zeer sporadisch. Soms bezorg ik hem een hartverzakking door hem op klaarlichte dag te overvallen met een telefoontje. Als mijn wc weer lekt bijvoorbeeld. ‘Ik zit vaker achterstevoren bij jou op de wc-pot, dan d...
5 april, 2016 - /blog/487/nachttrein-naar-milaan.html
Ik huurde de benedenverdieping van de Van Eeghenstraat 89 in Amsterdam van Mr. F.E. Frenkel (overleden in 2006) voor het luttele bedrag van 225 gulden. De wc trok niet goed door, maar verder was het een klein paradijsje. Er stond kunst van gevluchte Chileense kunstenaars, die, zo had ik via via opgevangen, zich daar ook van het leven hadden beroofd. Op een zaterdagmiddag in 1992 verscheen Wim Brands. Hij ging aan tafel zitten en liet me een column voorlezen uit Boekblad waarin ik uitlegd...
5 december, 2018 - /blog/2376/stress-jeroen-blankert.html
We gingen vandaag op de fiets naar buiten. Er stond een busje op de stoep, we moesten afstappen, en lopen naar het fietspad dat was versmald wegens werkzaamheden. Scooters raceten in twee richtingen razendsnel langs ons heen. Op het kruispunt stonden wegens herprofilering alle stoplichten op groen, zodat iedereen volle kracht vooruit reed, totdat men in een krakende berg auto- en fietswrakken tot stilstand kwam. Uitgeweken naar het trottoir stuitten we op een reusachtige, allesversperrende cont...
26 april, 2018 - /blog/2050/privacy.html
Vandaag tref ik de filmmaker die me sinds 2013 sporadisch volgt met zijn camera. Een grote broer of zus om me te waarschuwen voor hem, is er niet. De documentaire, het egodocument, hangt tussen schaamte en ijdelheid in. Want wordt het toestaan om je te laten volgen niet geboren uit de angst om ongezien te blijven of vroegtijdig vergeten te worden? Volgens mij is dat ijdelheid. Als je je leven toch al plundert door erover te schrijven ontkom je er ook niet aan om jezelf in beeld te brengen ...