Het lijkt zo simpel: wij hebben zelf in de hand hoeveel last de kinderen van de scheiding zullen hebben
Ik stond te kletsen bij de picknicktafel waar de buurvrouw met haar gescheiden vriendin een wijntje zat te drinken. De avond was zacht. Maar nee, ik dronk geen wijntje mee. Lees meer »
Derealisatie
Mijn moeder stelde voor om te lunchen in een hotel. We zaten buiten want de zon scheen. Op het terras zat een vrouw. Ik meende te zien dat ze uit de verveling die haar rijkdom had voortgebracht dronk en rookte. Het was ochtend. Misschien had ze veel om te verdoven. Lees meer »
Stuitend stil verzet op het zebrapad
Elke week vraagt het Vlaamse Radio 1-programma 'De Ochtend' iemand om zijn of haar held van de week een brief te schrijven. Deze keer is (Lebowski-)auteur en Brusselaar Joost Vandecasteele aan het woord. Hij schreef een brief aan iemand op een zebrapad terwijl een auto toeterde om voort te maken. Lees meer »
Pop en literatuur (32): De Kift en Jan Arends
Elke dinsdag zoekt auteur Cor de Jong de connectie tussen popmuziek en literatuur. Dit is deel 32, over de relatie van fanfarepunkband De Kift tot de getormenteerde dichter Jan Arends. Lees meer »
Mijn antwoord op dat onzinnige afhandelen van de kwestie ‘scheiding’
Iemand zei me: “Het wordt tijd het onderwerp scheiding af te handelen, en over je nieuwe leven te gaan schrijven.” Ik knikte. Lees meer »
De Dag van de Duitse Eenheid
Karolien Berkvens woont afwisselend in Berlijn en Amsterdam. Sinds de hereniging viert Duitsland ieder jaar de Dag van de Duitse Eenheid. Karolien biedt een inkijkje in deze modern-Duitse traditie, en stelt in het verlengde daarvan de vraag: wie is de Oost-Duitser? Lees meer »
De gelijkenis tussen feesten en begrafenissen
De 100ste column van Jonah Falke op het Lebowski-blog gaat over feesten (en begrafenissen). Lees meer »
Pop en literatuur (31): Black Star en Toni Morrison
The Bluest Eye (1970) is de debuutroman van de latere Nobelprijswinnares Toni Morrison. Het boek is, zo schrijft ze in het voorwoord, gebaseerd op een ervaring die ze als klein meisje had. Een schoolvriendinnetje vertelde haar dat ze blauwe ogen wilde. Het maakte haar boos. ‘Implicit in her desire was racial self-loathing. […] Who made her feel that it was better to be a freak than what she was? Who had looked at her and found her so wanting, so small a weight on the beauty scale? The novel pecks away at the gaze that condemned her.’ Lees meer »