Samuel heeft traplooptherapie. Drie treden omhoog en drie omlaag. Dat is de doelstelling. De bus in en de bus uit, om de chauffeur te ontlasten. Kijk naar hem en besef hoe gewoon traplopen voor ons is. Slordig of geconcentreerd, met twee treden tegelijk, in het ergste geval met een slok op. Lees meer »
Mijn weerzin tegen kappers is nog steeds niet geslonken. Toen ik een jaar of twaalf was liet ik mijn haar groeien en sindsdien heb ik geen kapper meer gezien. Gister bezocht ik mijn tante, die me al jaren zonder afspraak knipt. Lees meer »
Op een facebookpost waarin ik meldde dat ik bezig was met het zoeken naar een leuk, gezellig en helemaal niet duur koop- of huurhuis, kreeg ik meteen een like van een vriend van ex. Dat wekte argwaan. Lees meer »
De mens is niet meer de maat der dingen. In De Correspondent verscheen recentelijk een reeks artikelen waarin die stelling centraal stond: ‘Of ze zichzelf nu posthumanist, bioloog, advocaat van de aarde of filosoof noemen, overal vind je denkers die ervoor pleiten het oude mensbeeld bij te stellen of misschien zelfs te vervangen,’ schreven Lynn Berger en Anoek Nuyens. Het bewijsmateriaal ligt inderdaad voor het oprapen en de diagnose die zij stellen is overtuigend, evenals de vraag die zij stellen: hoe nu verder? Lees meer »
In maart van dit jaar lunchte ik met een assistente van burgemeester Eberhard van der Laan. Ik kende haar nauwelijks, maar ik had haar moeder tot aan het eind van haar leven verzorgd. Ik mocht haar moeder erg graag. Het schepte een band, want ook zij hield van haar moeder. Lees meer »
Mijn eerste gedachte is: “Ik ben officieel zot geworden, want ik hoor stemmen in de kop”. Ook deels veroorzaakt door mijn verzwakte staat na een dag van luchthavens, vliegreizen, grenscontroles, drugscontroles, tascontroles en een tijdsverschil van acht uur. Lees meer »
Samuel heeft nooit blokken gehad, lego, een fietsje of een voetbal. Ik doe weleens een eentwee met hem door de bal, terwijl hij voor de tv staat, tegen de harde achterkant van zijn spalken te schieten en in de loop mee te nemen. Dan kijkt hij me aan alsof ik onnozel ben. Op het kinderdagcentrum verft of vilt hij weleens. Als we het kunstwerk uit zijn schooltas halen, vermoeden we een vorm van hulp. Lees meer »
Dierendag! Ruim reden om het vijfde verhaal van Chris Polanen over zijn avonturen als dierenarts te delen. Vandaag over zijn goede klant A., die op een dag ver na sluitingstijd langskomt en begint te vertellen over zijn jeugd met een psychopathische moeder, zijn bokscarrière, zijn tijd in het Hongaarse leger, zijn opname op de psychische afdeling van het militaire hospitaal en zijn werk op de Hongaarse markt waarbij hij moest vechten om te overleven... Lees meer »