Generatie B: van papier naar scherm
'Eigenlijk wou ik elke opnamedag gewoon sorry zeggen, mij excuseren tegen de crew omdat zij om drie uur ’s nachts de zatlappen, de zotten en de agressievelingen moesten tegenhouden zodat het hoofdpersonage uitgekafferd kon worden omdat hij een aantrekkelijke dakloze wou versieren. Omdat ze om acht uur ’s morgens het verkeer moesten blokkeren zodat drie personages een club konden binnenstappen als ze aan de buitenwipper een loonbriefje konden tonen. En vergeet niet, we filmden in Brussel, de politie van deze stad krijgt niet eens de voetgangerszone autovrij. Maar ook mijn excuses aan de acteurs en de actrices die zinnen vanbuiten moesten leren als ‘Zijn zaad zag eruit als Sprite zonder prik, die plant nauwelijks nog een arm of een been voort’ en ‘Mijn ex was geobsedeerd met breien. Tijdens het neuken droeg ze een sekstrui, met twee gebreide borsten en beneden een toef zwarte wol’. Zinnen die ooit enkel bestonden op papier, in de verhalen van mijn eerste boek ‘Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij’.
Uiteraard wordt deze noodzaak om sorry te zeggen volledig overheerst door een groots gevoel van trots. Een fierheid dat na een proces van vijf jaar, drie verschillende netmanagers en zoveel herwerkte versies van de scenario’s puur literaire personages als Brulletje, Jonas, Sebastiaan en Godfried figuren van vlees en bloed zijn geworden, soms gespeeld door de meest gelauwerde acteurs van dit land.
Valt het op, dat ik trots ben?
Ook op alles wat niet in het boek stond en erbij geschreven is, in samenwerking met regisseur Pieter Van Hees, omdat we nog iets grappiger, spannender en vooral urgenter hadden verzonnen. Het zou zo laf en lui van ons geweest zijn om het boek gepubliceerd in 2009 gewoonweg te verfilmen en dan schaamteloos te pretenderen hoe actueel het is in 2017. Zeker aangezien de reeks past in de stroming van speculatieve fictie. Of zoals schrijver Warren Ellis het ooit verwoordde: “Als een hedendaags boek niet aanvoelt als science fiction, dan zegt dat boek niks over de huidige tijd”.
Want misschien ligt hierin het grootste verschil: het boek was een overdreven weergave van mijn tijd als twintiger, over mijn ervaringen met opdringerige exen, hallucinante familiefeesten en illegale fuiven. En de reeks op zijn beurt is een even overdreven kroniek van wat twintigers nu meemaken, met weinig verbetering in tussentijd. Hoewel ik mij na mijn studies als theaterregisseur geen illusies maakte over een mogelijk luxueus leven, nooit voelde ik mij toen aan mijn lot overgelaten. Nooit werd mijn keuze om een artistieke carrière na te streven toen geïnterpreteerd als neerkijken op de ‘gewone mens’. En nooit werd mijn keuze om een gezin te stichten in Brussel toen gezien als een bewijs van te leven in een elitaire bubbel. In Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij [eerdere versie van dezelfde roman, nu omgedoopt tot Generatie B, red.] schreef ik al over de aanwezigheid van agressiviteit en religie in een stad als Brussel, over de frustrerende zoektocht naar werk, over al die verborgen schuilplaatsen voor de ergsten en de besten. Maar wat ik nog niet voorspellen kon, was de weerstand van de vorige generatie om hun macht en welvaart te delen met de volgende generatie. Ik had niet voorzien dat er politieke partijen zouden opgericht worden met als enige focus de babyboomers, met als enige bekommernis een riant pensioen en nul interesse in het lot van freelancers. Ik had niet zien aankomen dat die generatie zo bang is voor de toekomst dat ze in referenda en verkiezingen zouden stemmen voor zulke conservatieve krachten. Sorry, in 2009 was ik nog te gefocust op seks en geweld. Veel seks en nog meer geweld. En een beetje revolutie. Zo ergens in het midden van het boek.'
Generatie B is vanaf 8 februari 2017 te zien op Canvas. Bekijk de trailer hier:
