26 april, 2016 - /blog/531/de-man-in-het-hoge-kasteel-voorpublicatie.html
Moest ze niet iets ophalen bij de supermarkt? Ze liep er naar binnen. Haar eerste judoles had ze vandaag pas om twaalf uur; vandaag had ze de ochtend vrij. Ze zette haar boodschappen neer, ging op een kruk aan de servicebalie zitten en bekeek de tijdschriften die er lagen. In het nieuwe nummer van Life stond een groot artikel met de titel: ‘TELEVISIE IN EUROPA: ZO ZIET DE TOEKOMST ERUIT’. Ze sloeg het open en zag een foto van een Duits gezin dat thuis tv zat te kijken. Nu al werd vanuit B...
6 juni, 2017 - /blog/1380/bovenkamer.html
Begint ze daar alwéér over, hoor ik u denken. Ja. Alweer. Ik zou er ook helemaal geen tijd voor hebben, het strand, daar niet van, ik moet nodig aan mijn boek werken, en ook dit stukje nog schrijven. Ex ligt met de meisjes op het strandje, een halve kilometer hiervandaan, lees ik nu. Vanaf deze bovenverdieping zou ik zowat naar ze kunnen zwaaien. Ik moet moeite doen om, u weet waar ik moeite voor moet doen. Ik wil mijn kleine ook graag zien namelijk. Dat lijfje voelen. Zíj kom...
23 oktober, 2017 - /blog/1660/eens-over-iets-anders-schrijven-dan-mijn-scheiding-bleek-makkelijker-gezegd-dan-gedaan.html
Daar zei hij wat. Ik merkte dat ik het zelf ook enorm beu was. Het schrijven niet. Het scheiden wel. Ik zou het graag over iets anders hebben, maar deze week zaten ex en ik ’s ochtends bij de makelaar om te praten over het hoe en wat van de verkoop van ons huis, en ontving ik ’s middags per mail het echtscheidingsconvenant. Zodra ik de woorden ‘duurzaam ontwricht’, ‘ontbonden’ en ‘rechtbank’ las, begon mijn hele lichaam te trillen en greep ik...
20 februari, 2018 - /blog/1928/logboek-van-een-debutant-deel-4.html
Het liep moeizaam allemaal. Ik hakte wat weg, voegde wat toe. Begin 2016 trok ik me drie dagen terug in een hotelkamertje aan zee. De vorige keer leverde zo’n weekend me 18.000 woorden op, dit keer niet. Ik schreef niet veel, maar maakte lange wandelingen over het strand. Ik keerde huiswaarts met een paar honderd bruikbare woorden, maar ik had wel een nieuw einde verzonnen. Dat nieuwe einde, daar was ik blij mee. Bijna alles wat daarvoor zat, was niet goed genoeg, niet af genoeg. Het...
25 mei, 2020 - /blog/3074/ik-heb-geleefd-64-na-zijn-hartinfarct-kreeg-berend-kanker-nu-gaat-het-eigenlijk-heel-goed.html
Alles wat Berend van Hoorn nog weet van zijn hartinfarct, heeft hij van horen zeggen. Hoe hij op 21 mei 2017 even een wandelingetje ging maken in zijn woonplaats Alblasserdam. De avond ervoor was hij met zijn vrouw uit eten geweest. Na afloop waren ze naar huis gelopen. Nu wilde hij bij het restaurant de auto ophalen. Op de stoep maakte hij nog een praatje met een kennis. Een paar meter verderop zakte Berend zomaar in elkaar. De kennis hoorde zijn val en rende naar hem to...
19 februari, 2018 - /blog/1921/week-van-het-korte-verhaal-3-philip-k-dick.html
Museumopstelling ‘Wat een vreemd pak hebt u aan,’ merkte de robot-ov-chauffeur op. Hij schoof de deur open en kwam tot stilstand aan de stoeprand. ‘Wat zijn die ronde dingetjes?’ ‘Dat zijn knopen,’ verklaarde George Miller. ‘Ze hebben een deels functionele, deels esthetische functie. Dit is een archaïsch pak uit de twintigste eeuw. Ik draag het vanwege mijn werk.’ Hij betaalde de robot, pakte zijn aktetas en haastte zic...
26 april, 2018 - /blog/2053/een-aparte-gewaarwording-om-zo-n-jongetje-tot-volwassen-man-te-zien-uitgroeien.html
We willen hem dus scheren, want een snor is een zonderling gezicht bij zo'n jongen. Niet dat we hem geen snor gunnen, maar die bewaart hij dan maar voor later. En dus namen we een scheerapparaat, met drie meebewegende koppen. Bernique en ik stonden met zijn tweeën bij Samuel, om zijn hoofd vast te houden en de scheerkoppen langs zijn babyhuid te laten glijden. Langzaam verdwenen de donshaartjes en kreeg hij weer een gladde huid. Samuel vond het niks. 'Eeeeuuuuu', riep hij hard, ter...
26 april, 2020 - /blog/3050/ik-heb-geleefd-61-nikita-33-liet-14-embryo-s-invriezen-maar-zal-nooit-moeder-worden-ze-is-ongeneeslijk-ziek.html
Het ergst, schrijft Nikita Weijgers-Van Hasselt, was toch het moment dat haar haren uitvielen. ‘Ik had zo’n mooie lange bos met krullen. Ik voelde me echt mezelf niet meer: één borst, kaal en aangekomen door alle medicatie.’ Dat was in 2015. Nikita uit Rijsbergen zat toen middenin de chemo’s. Haar borst was afgezet omdat er twee tumoren in zaten. ‘Zo heftig op je 28ste.’ Nikita doet haar verhaal via de mail, omdat een interview aan de telef...
15 augustus, 2016 - /blog/760/soevereine-vrouwen.html
Ze was mijn docent op de universiteit, ooit. Maar ze werd meer, veel meer. Ze vroeg me toen ik nog maar net bleu aan de UvA begon al wanneer ik nou eens eindelijk ging vliegen. Ze was streng, in ieder gesprek. Dwong me om mijn woorden te kiezen. En in die beginjaren verzoop ik dan ook per definitie in mijn zinnen en voelde ik hoe mijn bloed tijdens onze gesprekken steeds meer naar mijn wangen steeg. Uiteindelijk liet ik haar maar praten. Haar vertellen over haar tijd bij het vrouwentheater. ...
11 maart, 2019 - /blog/2520/berichten-uit-de-biotoop-spoorbaan.html
* Ik struikel over een lange geel met blauwe slurf van pluche. Knuffel of tochtstopper? Ik kijk beter en herken er een NS-trein in. Wat een spuuglelijk ding! Op de enige stoel, een fauteuil, die er nog staat, ligt een stapel papieren. Ik raap ze bij elkaar en zoek een lege plek op het bureau. Overal om me heen staan verhuisdozen. De vloer ligt bezaaid met hopen spullen. De Conducteur is lang, heeft donkere krulletjes en komt rustig en vriendelijk over. Morgen vertrekt hij uit De ...