19 december, 2019 - /blog/2881/de-herkansing-nikkie-van-lierop.html
‘Ah, je bent er,’ roept de oude vrouw me vanaf een bankje toe. Ik ken haar niet, maar ze heeft het wel degelijk tegen mij. Ik heb honger en ben op zoek naar een plek om te lunchen. Ik rammel. Tot mijn grote ergernis blijkt elk gezellig ogend restaurant vol te zitten. Ik bevind me in het noorden van Frankrijk. Het is koud en het miezert, mijn humeur is dus niet bepaald vrolijk te noemen. Zelfs de kerstverlichting kan de grauwheid niet verjagen. Ik duw mijn hoofd dieper in de kraa...
26 december, 2018 - /blog/2399/ik-heb-geleefd-7-49-jaar-zijn-peter-74-en-zijn-vrouw-getrouwd-de-50-zullen-ze-niet-halen.html
De man die vorig jaar zijn 34ste Nijmeegse Vierdaagse liep, schuifelt deze middag achter een rollator naar de eettafel. Als hij gaat zitten, blijven zijn ogen plakken aan het blauwe wagentje. ,,Mijn dochter verraste me ermee. Had ze gevraagd of ze zo’n ding zou halen, dan zou ik nee gezegd hebben. Maar opeens stond-ie er.’’ De eerste avond bleef de rollator werkeloos op de gang staan, pas de volgende ochtend duwde Peter van Gils (74) hem onwennig een stukje voor zich uit. Hij wist na...
5 februari, 2019 - /blog/2463/ik-heb-geleefd-11-henk-61-ontsnapte-aan-de-dood-bang-ben-ik-allang-niet-meer.html
Henk van Donk (61) legt weleens een hand op zijn buik, alsof er een baby’tje in zit. Dan praat hij tegen zijn nieuwe nier. In zijn gebloemde stoel in de pastorie van het Groningse Sauwerd doet hij het voor. "Rustig maar, zeg ik dan." De nier redde zijn leven en behoorde toe aan de dominee met wie hij al twintig jaar samen is. Wonderlijk maar waar: zijn man Sybrand en hij bleken orgaantechnisch ook een gouden match. Een operatie waarbij hun beider buiken opengemaakt werden, gaf ze weer ee...
15 juli, 2019 - /blog/2724/elke-geurts-neemt-afscheid-eerst-gingen-haar-columns-over-een-huwelijk-toen-over-een-scheiding-nu-is-er-een-nieuw-leven.html
* Vanmorgen hing er een grote zak kersen aan mijn achterdeur. Liefs van M. stond erop. En: ‘Succes met schrijven vandaag.’ Er zijn twee dingen in het leven die ik maar moeilijk vind. Dat zijn: afscheid nemen (zoals u misschien in de loop der tijd heeft gemerkt?) En: iets nieuws beginnen. Het liefst bevind ik me ergens in dat tussengebied. Daar waar alles mogelijk blijft. Het liefst verdween ik vanaf deze plek zonder iets te zeggen. Zoals ik hier tweeënhalf jaar geleden ook...
6 februari, 2018 - /blog/1904/logboek-van-een-debutant-deel-3.html
Ik kon mijn prille schrijversgeluk niet op. Tikte als een bezetene in ieder vrij uurtje dat ik had. Ik droeg voor tijdens het Harry Mulisch Festival in De Kring, de besloten kunstenaarssociëteit met roemruchte reputatie. Ik las voor, maar kon mezelf nauwelijks verstaan want iedereen was bezopen en tetterde er doorheen. Het kon me niks schelen, ik had een boekcontract, ik had beroemde literair agenten en stortte me vol overgave in het seniorenbacchanaal. Het schrijven ging goed...
11 december, 2018 - /blog/2384/ik-heb-geleefd-5-paula-55-wonen-in-bhutan-en-nepal-was-een-groot-avontuur.html
"Ik ben zo blij dat we dit huis gevonden hebben", zegt Paula Kleinheerenbrink (55). Eerst woonde ze met haar vriend in een aangeharkte slaapwijk waar weinig te beleven viel, nu zitten ze vlakbij het centrum van Nijmegen. Afgelopen zomer verhuisden ze. Diezelfde zomer hoorde ze dat ze nog maar een paar maanden te leven heeft. Was ze met de kennis van nu niet liever in haar oude huis gebleven? "Oh nee! Het was daar zo sáái. Ik ben blij dat we dit nog samen kunnen inrichte...
27 november, 2018 - /blog/2367/ik-heb-geleefd-3-anja-49-vijftien-fotoboeken-heb-ik-voor-mijn-zoon-gemaakt.html
,,Mijn zoon is mijn grootste zorg. In het begin lette ik erg op hoe hij en zijn vader met elkaar omgingen. Zij moeten straks met z’n tweeën verder. Inmiddels heb ik daar rust in gevonden. Elk jaar gaan ze samen op stedentrip. Sturen ze foto’s vanuit een restaurant. Dan denk ik: het is goed.” De puberzoon van Anja van den Beemt (49) heeft asperger, een vorm van autisme. Hij was 8 toen ze hoorde dat ze niet meer beter zou worden. ,,Hoe moesten we het hem vertellen? Op een ...
3 juli, 2017 - /blog/1430/als-vanzelf.html
We zullen nu écht onze droomwereld moeten verlaten, ex en ik. Dat was iets wat we samen heel sterk hadden. Die eigen wereld. We deden maar wat en kwamen best ver. Het leek in elk geval net echt. We werden ouders, kochten een huis, waren beiden eigen baas. We deden allebei iets met ‘de verbeelding’, hoe kan het ook anders. We werden zondagskinderen genoemd. En toen was daar de realiteit. Ergens bleek iets faliekant misgelopen, juist door dat eigen universum denk ik nu. Juist om...
26 oktober, 2017 - /blog/1682/bekentenis.html
Enige tijd later krijg ik mijn schrijfkast, de inloopkast in de ateliervleugel waarin ik me wil gaan afzonderen om rustig te werken. Opnieuw moet ik internet regelen en weer doe ik een beroep op Riemer. Hij helpt me aan een modem. Als ik het kastje bij hem kom ophalen, vertelt hij dat zijn moeder mijn roman Wissel uit 2013 heel goed vond. Dat ze een schriftje bijhoudt met de boeken die ze leest en dat er bij mijn boek een paar vette uitroeptekens stonden. Hij heeft het zelf gezien. ...
20 april, 2016 - /blog/520/de-schrijver-haar-naam-en-zijn-tieten.html
Ik dacht dat ik meer kans zou maken als een redacteur niet wist of ik een man of een vrouw was. Alleen mijn initialen leek me ook mooi. Of een meer onbescheiden naam, zoals A.L.G. Bosboom-Toussaint. Ik weet niet precies meer wat ik koos. Mart Buckinx of zoiets. Ik dacht dat het beter was om mijn eigen naam niet te gebruiken omdat sommige wereldberoemde, vrouwelijke schrijvers ooit voor een mannelijk pseudoniem kozen. Voorbeelden van deze strategie zijn de Brontë-zusters, George Eliot en George...