9 juli, 2020 - /blog/3118/leesfragment-motherwell.html
I. De secrataire Mijn broer en ik waren op onze hoede voor de secretaire, ook al was die nu van ons en konden we ermee doen wat we wilden. Niets of niemand kon ons nog tegenhouden: pa niet, ma niet, en de regels niet. Niettemin was de secretaire lange tijd grotendeels verboden gebied voor ons geweest, als het administratieve hart van ons ouderlijk huis op nummer 18 van Clyde Terrace, Muirhouse, Motherwell ML1 2NG. Mijn ouders hadden de secreta...
15 juli, 2020 - /blog/3121/wijde-wereld.html
Ik zal nooit een kattenvrouwtje worden, dacht ik. Want wij hadden vroeger een hond. Eenmaal een hondenmens altijd een hondenmens. Nu wandel ik hier in de ochtend met mijn babykatertje aan een lange riem door mijn buurt in Amsterdam-Noord. De kitten komt al naar mij toegerend zodra ik de riem pak. Hij wacht op de mat totdat we samen de voordeur uitgaan. De wijde wereld in. Ik met het slaapzand nog in mijn ogen. Nu sta ik hier kalm te wachten tot mijn katertje onder een geparkeerde...
22 juli, 2020 - /blog/3124/dit-is-de-inleiding-bij-maar-waar-kom-je-echt-vandaan-van-robert-vuijsje-gesprekken-over-afkomst-met-100-landgenoten.html
* De autochtone Nederlanders die zich sinds kort afvragen waarom ze ineens wit moeten worden genoemd terwijl ze toch gewoon blank waren. De jonge Nederlandse Marokkanen die niet alleen rekening moeten houden met het meedogenloze oordeel van de Hollanders, maar ook van wat zogenaamd hun eigen mensen zouden zijn. De inwoners van Brabant of Friesland die zich helemaal geen Hollanders voelen, maar wel zo worden genoemd omdat het een handige aanduiding is voor autochtone N...
23 juli, 2020 - /blog/3125/wodka.html
Er stopte een wielrenner op de stoep. Hij hijgde uit, begon te praten en een uur later liet hij zijn huis in de Amsterdamse Pijp zien. De man dacht en sprak snel maar stelde weinig vragen. Zijn voorouders waren Chinezen, hij groeide op in Amsterdam, kwam vroeg in de krakersscene terecht en werd uiteindelijk architect. Ik dacht dat ik met een individu te maken had maar hij zei: ‘Het was een verademing om ergens bij te horen, de krakers in mijn geval, maar als dat bij het studentencorps ...
24 juli, 2020 - /blog/3126/onwetendheid.html
Mijn dochters en ik lopen naar het winkelplein, een stukje door het park, op weg naar witte t-shirts en verf om te tie-dyen. Het is een zonovergoten dag in de zomervakantie. Mijn vijftienjarige heeft mij deze ochtend net zolang bestookt met verhalen over de nog altijd bestaande slavernij in Jemen, dat mij langzaamaan het gevoel bekruipt dat het door mijn hoogstpersoonlijke laksheid komt dat die slavernij daar in wezen nog altijd bestaat en met de dag toeneemt. Ik denk ook te weinig aan de moder...
29 juli, 2020 - /blog/3129/ontmoeting.html
Ik ging de kinderen van M ontmoeten. We kennen elkaar al anderhalf jaar, maar zijn kinderen zag ik nooit. Hij de mijne ook niet. Dat hoefde ook niet. Geen interventies in onze gezinnen. Tot het een dingetje werd. We begonnen gespleten levens te leiden. Het werd een beetje raar om elkaars kinderen, waar we toch het meest van onze tijd mee doorbrachten, nooit in levende lijve gezien te hebben. En waarom niet? Ik was speciaal met mijn katertje naar zijn stad afgereisd. Ter afleidi...
29 juli, 2020 - /blog/3130/deskundigen-over-de-dood-1-hoe-ontbindt-een-lichaam-deze-anatoom-begroef-mensen-inclusief-thermometer-en-camera.html
Geboren worden en doodgaan kun je niet oefenen. Dat maakt sterven zo ongrijpbaar en precair: ieder mens kan het maar één keer doen. De afgelopen twee jaar interviewde ik voor deze krant wekelijks iemand die wist dat hij of zij binnen afzienbare tijd zou komen te overlijden. Op de vraag wat de dood dan precies is, konden maar weinig mensen een antwoord geven. Vaak volgde de opmerking: 'Er is nog nooit iemand teruggekomen om te vertellen hoe het was.' Een man van 34 die ik inte...
30 juli, 2020 - /blog/3132/neue-welt.html
Op een straathoek in Kreuzberg, Berlijn, liggen twee witte mannen bovenop een zwarte jongen. Ze schreeuwen. In de worsteling heeft de jongen zijn Nike-schoenen uitgetrapt. De mannen zijn agenten in burger, ze dragen pistolen in holsters. Mensen kijken vanaf een afstandje zwijgend toe. Er wordt gefilmd. Een mengeling van sensatiezucht en walging lijkt alle toeschouwers te verstijven. Mijn geliefde zegt zacht: ‘Laat er niks gebeuren.’ De agenten krijgen versterking van colleg...
3 augustus, 2020 - /blog/3133/deskundigen-over-de-dood-2-geestelijk-verzorger-annemieke-kuin-sterven-is-eenzaam-niemand-weet-hoe-het-voelt.html
De dood, daar leven we een leven lang naartoe. Wie ongeneeslijk ziek is, telt soms de maanden, de weken, de dagen. De pechvogel die op een toevallige dinsdagochtend onder de bus loopt, blijft het aftellen bespaard. Alle mannen en vrouwen die ik voor deze krant sprak over hun aangekondigde dood, hoopten - ondanks hun vaak belabberde gezondheid - dat ze toch ‘goed’ zouden sterven. Maar wat is goed? Waar voor de één euthanasie een uitkomst lijkt, klampt de ander zich vast aa...
10 augustus, 2020 - /blog/3137/deskundigen-over-de-dood-3-hoe-vertel-je-als-arts-dat-iemand-gaat-sterven-stil-zijn-is-dan-het-allerbelangrijkst.html
Mensen die doodgaan, herinneren zich meestal exact hoe ze van de arts te horen kregen dat er geen hoop meer was. Moeiteloos noemen ze de datum, wat voor weer het die dag was en vooral: welke woorden de specialist koos om het te vertellen. ‘Mijn arts was een hork’, hoorde ik vaak. Maar ook: ‘De dokter had het niet beter kunnen doen.’ Hoe is dat voor een arts, om zo’n essentiële rol te spelen in het leven van mensen die je nauwelijks kent? Sander de Hosson werkt a...