Zoeken
Dat kleine kereltje dat zijn grote, behoeftige broer tegen de berg opduwt

16 augustus, 2017 - /blog/1513/dat-kleine-kereltje-dat-zijn-grote-behoeftige-broer-tegen-de-berg-opduwt.html

Als dat het spectaculairst is wat er gebeurt, valt het alleszins mee. Vakantie dus, eerst een week in Limburg. Die tijd werpt nieuw licht op de verhoudingen binnen de familie. Intensief samenleven, oog krijgen voor details die normaliter in het drukke dagelijkse leven verstopt blijven achter vluchtigheid. We zien nu goed dat ook Samuel verandert, al blijft hij dan in heel veel dezelfde, behoeftige jongen. Hij accepteert meer door de jaren heen, ondanks zijn verzengende autisme. Het hard...


Normaal

16 oktober, 2017 - /blog/1638/normaal.html

  De afgelopen week had ik hevig verlangd naar een alziend oog, om eens van mijn gekleurde blik op de wereld verlost te zijn. Met dat alziende oog zou ik het plaatje eindelijk in z’n totaliteit kunnen aanschouwen. Dat zou enorm helpen. Hierna vertelde de twaalfjarige dat in haar klas drie kwart van de ouders waren gescheiden. In eerste instantie deed me dat goed. We horen erbij, dacht ik. Het zou ook vreemd zijn geweest als we nog wel bij elkaar waren. Welke leuke, vlotte ouder...


Samuel is trommelaar op zijn eigen klankkast

18 oktober, 2017 - /blog/1647/samuel-is-trommelaar-op-zijn-eigen-klankkast.html

'Jaja', roept Samuel enthousiast als papa zich op een dinsdagmiddag onverwacht meldt op kinderdagcentrum Rozemarijn. Aan mijn hand maakt hij het loopje van les- naar muzieklokaal. Overal liggen instrumenten, ritmisch uitgestald. De djembé, een Afrikaanse trommel, stokken, klankstaven, de bellenstok, een indianenfluit. Samuel kijkt beurtelings naar muziektherapeut Yvonne ten Brink en naar mij. Hij is eventjes van slag, want normaliter is papa hier niet bij. Gaat papa ook meedoen met tromgeroffe...


Tokyo Expatwife #15: Exile

11 juli, 2018 - /blog/2171/tokyo-expatwife-15-exile.html

Ik loop naar Sasazuka, een station vlakbij waar ik nog nooit eerder de trein heb gepakt. Ik hou van het levendige buurtje, maar nu zijn de kleine straatjes doodstil. Op het station haal ik een ijskoffie en een onigiri, een rijstbal. Mijn trein komt over zeven minuten. Dit gaat soepel. De Keio-line glijdt zachtjes tussen de slapende huizen door. De regen komt met bakken uit de hemel, maar in mijn hoofd schijnt de zon. Nog geen veertig minuten later stap ik uit. Buiten het station ...


Deskundigen over de dood #3: Hoe vertel je als arts dat iemand gaat sterven? ‘Stil zijn is dan het allerbelangrijkst’

10 augustus, 2020 - /blog/3137/deskundigen-over-de-dood-3-hoe-vertel-je-als-arts-dat-iemand-gaat-sterven-stil-zijn-is-dan-het-allerbelangrijkst.html

  Mensen die doodgaan, herinneren zich meestal exact hoe ze van de arts te horen kregen dat er geen hoop meer was. Moeiteloos noemen ze de datum, wat voor weer het die dag was en vooral: welke woorden de specialist koos om het te vertellen. ‘Mijn arts was een hork’, hoorde ik vaak. Maar ook: ‘De dokter had het niet beter kunnen doen.’ Hoe is dat voor een arts, om zo’n essentiële rol te spelen in het leven van mensen die je nauwelijks kent? Sander de Hosson werkt a...


Idolatrie

19 april, 2016 - /blog/517/idolatrie.html

• in het winkelcentrum gaan rondhangen en wachten tot er iets zou gebeuren, • bij een vriendje langsgaan en op de bank gaan zitten wachten tot er iets zou gebeuren, of • naar het basketbalveldje gaan om daar met een bal te gaan stuiteren in de hoop dat er intussen iets zou gebeuren. Dat laatste deden wij, dag in dag uit, jaar in jaar uit. Als iemand vanaf de driemeterlijn raak gooide mocht ie nog een keer, net zolang tot ie miste. Ik vond dat ik er erg goed in was, maar op een da...


Intuïtie

28 oktober, 2020 - /blog/3193/intuitie.html

  Het liep tegen elven op zaterdagochtend. Begin jaren negentig. Mijn moeder was naar Gennep aan het fietsen om taartjes te kopen en mijn oma op te halen, en in de badkamer van mijn ouderlijk huis liet ik (mijn negentienjarige ik) me zakken in een gloeiendheet bad, gifgroen van de Badedas. Ik zal een toren van schuim gemaakt hebben, en aan mijn eerste echte liefde (waarmee ik nog een kwart eeuw samen zou blijven) hebben gedacht, terwijl ik de schuimtoren van links naar rechts lie...


Winters barbecueën (Jeroen Blankert)

12 december, 2018 - /blog/2385/winters-barbecueen-jeroen-blankert.html

  In de winter barbecueën: natuurlijk, dat is logisch. Waarom zouden we ons door het klimaat laten ringeloren, zeker nu dat zelf, dat klimaat, ook maar lukraak wat doet? We kunnen wel bezig blijven! Zon, regen, vorst of sneeuw, wij eten buiten. Vroeger in Workum aten we altíjd buiten, zomer en winter. Dat was gezellig. Gewoon onder een dekentje, als het moest. Het was binnen trouwens net zo koud als buiten, want de enige kachel in huis was vaak stuk, en dan meestal in de winter.&nbs...


Annemarie Haverkamp wint de Bronzen Uil 2019!

14 oktober, 2019 - /nieuws/2808/annemarie-haverkamp-wint-de-bronzen-uil-2019.html

Uit het juryrapport: 'De zes genomineerde boeken van de Bronzen Uil beschrijven elk de zoektocht van het individu in een maatschappij die streeft naar perfectie. Eén boek vonden wij bijzonder. De jury was onder de indruk van de uitgemeten zakelijkheid waarmee de auteur erin slaagt om wat onafwendbaar is toch stap voor stap menselijk te maken. Dit boek getuigt van bijzonder vakmanschap.' Annemaries reactie: 'Ik kan het niet geloven. Toen de jury allerlei dingen ging noemen o...


Ontmoeting

29 juli, 2020 - /blog/3129/ontmoeting.html

  Ik ging de kinderen van M ontmoeten. We kennen elkaar al anderhalf jaar, maar zijn kinderen zag ik nooit. Hij de mijne ook niet. Dat hoefde ook niet. Geen interventies in onze gezinnen. Tot het een dingetje werd. We begonnen gespleten levens te leiden. Het werd een beetje raar om elkaars kinderen, waar we toch het meest van onze tijd mee doorbrachten, nooit in levende lijve gezien te hebben. En waarom niet? Ik was speciaal met mijn katertje naar zijn stad afgereisd. Ter afleidi...


« 1 ... 27 28 29 ... 116 »
Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: