20 maart, 2016 - /blog/447/nog-om-luid-op-te-lezen.html
Toen ruimtewezens hier landden en ons vroegen of we nog een interessante planeet in het universum kenden. We zeiden van niet, we legden uit dat we nog nogal op onszelf gefocust waren de afgelopen 20.000 jaar. Vonden ze stom. Zeiden ze niet letterlijk, maar dat kon je wel aflezen op hun groene gezichten. En die tentakels stonden ook duidelijk ironisch halfstok op hun kop. We probeerden hen dan maar te paaien met een pittoreske internationale rondleiding. Om te bewijzen dat de aarde ...
21 maart, 2016 - /blog/449/ueber-alles.html
In 1929 publiceerde Kurt Tucholsky het boek Deutschland, Deutschland über alles . In korte stukjes voorzien van foto’s vertelt hij over zijn volk en vaderland. Soms is dat grappig, bijvoorbeeld wanneer hij het rijgedrag van de Duitser beschrijft: Der Deutsche fährt nicht wie andere Menschen. Er fährt, um recht zu haben. Dem Polizisten gegenüber; dem Fußganger gegenüber […]‚—‚und vor allem dem fahrenden Nachbar gegenüber. Maar vaker is het keihard. Tucholsky is kwaa...
22 maart, 2016 - /blog/450/bericht-uit-brussel.html
Ligt meestal aan mijn zoon, deze keer aan mij. Ik staar naar elk scherm rondom mij. Ik staar naar al die gebarsten ramen van die luchthaven, de knal moet enorm geweest zijn. Maar we moeten vertrekken, we moeten naar school. Hij weet van niks, we wandelen met flinke tred naar de school en voor de eerste keer sinds jaren zijn de sirenes luider dan het getoeter in Brussel. Ze komen van overal, ambulances, politiewagens, brandweerauto’s. Sirenes klinken ...
22 maart, 2016 - /blog/452/laten-we-durven-griet-op-de-beeck.html
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, vandaag zomaar, opeens zijn kwijtgeraakt. Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels. Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren. Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar. Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, e...
22 maart, 2016 - /blog/453/bericht-uit-brussel-update.html
We zitten aan weerszijden van een tafel, hij is bezig met Lego en ik staar naar het computerscherm voor mij. Ik staar naar al die verbrijzelde ramen van de luchthaven. De knal moet enorm geweest zijn. Op dat moment weet ik nog niet dat er twee ontploffingen waren. Maar we moeten vertrekken, we moeten naar school. Hem thuis houden is geen optie, hij weet ook van niks, dat wil ik zo lang mogelijk zo houden. Niet uit angst om hem bang te maken, maar uit het besef dat de komende uren elk ...
23 maart, 2016 - /blog/454/ziek.html
Later werden het er meer, zoals het er altijd meer worden, minder minder minder worden het er nooit. En ik zag de eerste beelden, en ik probeerde me voor te stellen wat die mensen op die groezelige eerste foto’s die op Twitter voorbij kwamen dachten – maar al snel gingen mijn gedachten niet meer naar hen uit. Ik dacht alleen maar: wat zou Bilal van Wijk hiervan vinden? Bilal is het personage uit mijn roman De terugkeerling . Of beter: een van de twee hoofdfiguren. Van lezers krij...
23 maart, 2016 - /blog/455/ik-noem-dit-liefde.html
ik heb nog nooit iets geschreven in een wak gaan liggen en in dat wak gelegen was mijn voorstelling van jouw lekkend lijf zo levensecht dat begeerte als een autowrak werd opgedregd pas op voor de vlag je bloedt op wat de mensen in de stad in principe straks verpletteren moet als een gedicht dat in het hart van een killer is gaan leven verhef ik je maar ik heb nog nooit iets verheven ik zet je neer en hou van je als na een crash zo wijdverspreid zijn we nu neergelegd ...
26 maart, 2016 - /blog/462/bijna-een-minuut-stilte-in-brussel.html
Deze keer niet veroorzaakt door de communicatie tussen hulpdiensten, maar omdat alle neergestreken buitenlandse journalisten in dezelfde koffiebar bij het Beursplein op de gratis wifi zitten. De twee verdiepingen barsten uit hun voegen, maar dat is nog niks vergeleken met wat er buiten te zien is. Daar, op dat kleine ironisch genoeg autovrije plein, staan er tientallen zendwagens van over heel de wereld met hun camera’s gericht op de kaarsen en de krijttekeningen van de dag ervoor. Het ...
26 maart, 2016 - /blog/463/terreurliteratuur.html
De meeste romans koop ik en lees ik vlak na verschijning. (Dat probeer ik althans, want het nadeel van een eclectische smaak is dat er veel verschijnt dat je wil hebben.) Sahota’s boek was me wel opgevallen toen het vijf jaar geleden gepubliceerd werd, maar om de een of andere reden kocht ik het destijds niet. Recent verscheen de vertaling van zijn tweede roman, ‘The year of the runaways’, waardoor ik weer op zijn werk werd gewezen, en beide romans tegelijkertijd aanschafte. Een paar...
27 maart, 2016 - /blog/464/wagenziek-fleur-bodt.html
Mijn kamer heeft geen slot maar wel een manshoog raam van waaruit je de hele straat tot aan de woonwagens kunt overzien. Als je op mijn bed gaat staan en je minstens net zo lang bent als ik, kun je ook de bovenkanten van vrachtwagens op de snelweg zien. ’s Avonds, als de auto’s hun koplampen aan hebben en je goed oplet, kun je de lichtjes vanaf de snelweg naar onze straat volgen. Vlak voordat de auto’s van de snelweg onze straat in rijden moeten ze langs een grote bocht waardoor je ze...