12 april, 2020 - /blog/3028/ik-heb-geleefd-59-rene-heeft-al-14-jaar-kanker-het-leven-is-goed-voor-mij-geweest.html
Wat leer je in het leger? Niet opgeven. Nooit opgeven! René Legerstee (66) werkte 36 jaar bij defensie. Die militaire mentaliteit komt hem nu goed van pas. René heeft al veertien jaar prostaatkanker, maar hij dacht er geen seconde aan de handdoek in de ring te gooien. De bekende Assenaar werkte gewoon door. Niet meer bij defensie, daar nam hij in 2009 afscheid, maar als persfotograaf. Na zijn carrière bij de krijgsmacht ging hij met een camera op pad om de kost te verd...
23 mei, 2019 - /blog/2638/de-wereld-van-gisteren.html
Ergens leek het me metaforisch of ironisch dat je op de dag van de Europese verkiezingen een lofprijzing over hét boek over Europa niet kon vinden. Zweig schreef het boek tijdens de oorlog, zag de wereld in elkaar donderen, vluchtte en streefde naar een grenzeloos continent zonder populisme. De Europese idealen die hij beschrijft lijken nu soms op de tocht te staan en eveneens onvindbaar. Het individualisme lijkt hoogtij te vieren, terwijl de eerste zin van De wereld van gisteren l...
18 december, 2017 - /blog/1810/sinterklaas-was-gezellig-maar-juist-dat-doet-pijn.html
Lichte kater Of het voor mijzelf goed is, weet ik ook niet zeker. De dag na het feest is er behalve een lichte kater ineens weer de nijptang die mijn hart zo dichtknijpt. Als wij gezellig bij elkaar zitten, roert het ouderwetse wezen in mij zich ook. “Zie mij!” “Niet zielig doen”, zeg ik. “Waarom wil hij mijn man dan niet meer zijn?” “Hou je mond.” Ik schenk nog een gin-tonic in. “Hou me vast.” Ze snikt. “Wil jij nu al...
7 oktober, 2020 - /blog/3177/vieftig.html
De dag voordat Rutte de maatregel bekendmaakte dat we voortaan nog maar met drie personen bij iemand op visite mochten, bezochten we met z’n vieren de verjaardag van mijn schoonzusje (32). Mijn ouders, mijn vriend en ik. Voor het eerst in die constellatie. Ik had er al iets op tegen. Maar mijn broer en zijn vriendin wonen bij mij om de hoek. Mijn vriend was die dag een schuifdeur voor mijn slaapkamer aan het maken – heel lief – dus dan was het logisch dat we daar ook same...
18 juli, 2019 - /blog/2728/er-is-zelfs-iemand-die-met-zijn-kin-een-boot-bestuurt.html
Dit artikel verscheen eerder in De Gelderlander , foto: Peter van Tuijl ‘Laat je handicap achter op de steiger’, is de slogan van de stichting Sailability in Giesbeek. Op de poster staat een lege rolstoel op de kade en in de verte een zeilbootje. Het doet vermoeden dat er een wonder is geschied. In zekere zin is dat zo, al is het wonder tijdelijk van aard in Giesbeek. Uitbundig Uitbundige doch serieuze vrijwilligers zorgen dat invaliden,...
28 februari, 2018 - /blog/1947/zou-samuel-merken-dat-zijn-opa-er-niet-meer-is.html
Dat Bernique en ik elkaar niet konden omhelzen in het uur van zijn dood deed pijn, maar we zijn een team dat het hele veld probeert te bestrijken. Zij was daar nodig, ik hier. Vorige week belde haar moeder met het bericht dat hij snel achteruit ging. Bernique pakte haar spullen en vertrok. Joshua hield zich sterk en ging naar school. Met gesloten ogen, om de tranen weerstand te bieden, liep hij naar zijn fiets. Samuel was al naar het kinderdagcentrum. Met hem naar Limburg rijden om aan een ster...
24 augustus, 2020 - /blog/3145/deskundigen-over-de-dood-4-een-uitvaart-organiseren-kun-je-heel-goed-zelf-en-het-werkt-helend.html
Vraag aan Susanne Duijvestein of ze later wordt begraven of gecremeerd en ze komt met een onverwacht antwoord: zij wil zich laten composteren. Haar lichaam zal worden bedolven onder een laag houtsnippers en bladeren zodat het kan vergaan. Dat is de kringloop van het leven, zegt ze. Als in het bos een hertje doodgaat, wordt dat ook door micro-organismen opgenomen. Susanne Duijvestein eindigt als een zak voedzame tuinaarde. In Nederland zijn we die link met de natuur wat kwijt, v...
25 mei, 2021 - /blog/3382/mijn-linkerarm.html
Tot mijn bijna-achtenveertigste heb ik met geen woord over mijn linkerarm gesproken. Laat staan geschreven. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ik die arm eerder nooit heb gehad. Maar ik heb dus een linkerarm - zij is hier en nu, ik voel haar ook overduidelijk terwijl ik dit typ -, en gisteren schrobde ik nog de dikke aanbaklaag uit mijn oven in haar prominente aanwezigheid, stond ik er voor het eerst bij stil dat ik de bodem van mijn zelfgemaakte monchoutaart doorzaagde met een mes ...
2 december, 2020 - /blog/3216/te-laat.html
‘Mamá! We zijn te láát!’ gilt de tienjarige in de kamer naast mij. Iedereen in huis schrikt wakker. Mijn wekker is niet gegaan. Het is een uur later dan normaal. De tienjarige zal een half uur te laat in de klas zitten. ‘Het gééft niets!’ roep ik meteen. ‘Wel waar!’ ‘Echt niet, liefje. Dit kan gewoon gebeuren!’ Mijn jongste is een meisje van de tijd. Ze heeft een wandklok in haar kamer en voor ik ’s avonds het grote licht uitdoe, vraagt ze ...
28 oktober, 2020 - /blog/3193/intuitie.html
Het liep tegen elven op zaterdagochtend. Begin jaren negentig. Mijn moeder was naar Gennep aan het fietsen om taartjes te kopen en mijn oma op te halen, en in de badkamer van mijn ouderlijk huis liet ik (mijn negentienjarige ik) me zakken in een gloeiendheet bad, gifgroen van de Badedas. Ik zal een toren van schuim gemaakt hebben, en aan mijn eerste echte liefde (waarmee ik nog een kwart eeuw samen zou blijven) hebben gedacht, terwijl ik de schuimtoren van links naar rechts lie...