Kritisch (column)
Als single ben je een graaggenode gast, want je maakt nog eens wat mee. Niet zelden zit je bij de smug married aan tafel om hun seksleven enigszins op te spicen met je doldrieste avonturen en wanneer de gastvrouw na zeven gintonics in tranen opbiecht dat ze al drie maanden niet geneukt hebben, ga je toch nog enigszins opgelucht naar huis. Het plaatje, dat ze zo zorgvuldig in stand houden op Instagram door foto’s van kussen bij ondergaande zon, of hand in hand door een tropische zee, gelardeerd met hartjes en teksten als hashtag loveofmylife te plaatsen, heeft ook zo zijn craquelé. Maar toch, ondanks hun eigen falen, moeten de smug married nog even wat kwijt: jij bent te kritisch. Jij moet het plaatje loslaten. Jij bent niet in staat iemand volledig te accepteren. Jij moet voorbij het uiterlijk kijken. Sexappeal is overrated. Uiteindelijk worden we allemaal oud en lelijk. En je wilt toch niet alleen oud worden?’ Liefst zien ze je voor het altaar met hun doodsaaie, maar o zo betrouwbare verzekeringsman, die hartstikke lief is, met best nog een leuke kop haar. Zouden ze er zelf onder gaan liggen? Nee, natuurlijk niet. Maar ze zijn zo doodsbang om alleen te zijn, dat ze die angst op de single projecteren.
Daarom dus, aan jullie smug marrieds, laat jullie plaatje van ons los. Wij zijn niet zielig, of eenzaam, wij zitten niet te huilen boven een bak bami voor Temptation Island. Leg ons niet je eigen verlangen naar verandering op. Ga zelf met de verzekeringsman, of de accountmanager van de bank. Ons leven is prima, we redden ons uitstekend, en als die liefde langskomt, zullen we hem met open armen ontvangen, ook als hij grauwe tennissokken of een foute bril draagt. Want een relatie begin je niet, een relatie overkomt je en start met woeste aantrekkingskracht. Dat is namelijk nu net het verschil tussen vriendschap en verliefdheid. We willen geen man om leuk mee naar de film te gaan en die onze auto naar de garage brengt voor de APK-keuring, wij willen verlangen, gretige seks, we willen in zijn ogen staren en de hele nacht lepeltje lepeltje liggen. We weten heus wel dat die aantrekkingskracht niet alleen maar zit in wilde bossen haar, een wasbordbuik en de kaaklijn van Ridge Forrester. Ik heb me aangetrokken gevoeld tot een man van vijfenzeventig, met ogen vol ondeugende levenslust. Sexappeal zit hem niet in jeugd, niet in gewicht, niet in het juiste Paul Smith-overhemd, maar in een blik, een lach, in intelligentie, humor en levenslust. En hoezo bestaat dat niet meer ‘op onze leeftijd’? Nooit mag je genoegen nemen met minder dan je verdient. En iedere vrouw (en man) verdient vlinders in de buik, kriebels in de baarmoeder, een woest kloppend hart vol liefde. Het is een zeldzaam fenomeen, dat je misschien twee drie keer in je leven overkomt, maar als het zover is, weet je het. En tot die tijd: lekker kritisch zijn. Laat je door die angsthazen niet vertellen dat jij maar met minder genoegen moet nemen.
Deze column verscheen eerder in de LINDA. Foto: Carli Hermès
