Spartaans levende tak (column)
Ik heb nu vrienden die dit nooit meer drinken in de praktijk brengen. Ze zijn ineens nog maar de helft, ze ruiken fris en hun oogwit straalt. Allemaal dingen om jaloers op te zijn. Ze praten ook graag en veel over al de talrijke voordelen. Zo slapen ze als rozen, zijn ze om zes ‘s morgens klaarwakker met zin in de dag en verzetten ze bergen werk. Ze lopen marathons en eten gezond. Waarna een monoloog volgt over de nadelen. Overal schenken ze alcohol. Belachelijk! Waarom zijn er nog geen fatsoenlijke, suikervrije vervangers? Het is een complot! Pas wanneer je niet drinkt zie hoe stom de drinkers zich lopen aan te stellen. En hoe achterlijk hard de muziek staat. Drinkers zitten in de ontkenning, maar het zijn allemaal verslaafden. Let maar op! Hierna volgt het herinneringen ophalen aan de tijd dat ze nog dronken. Ja, dat was wel lachen. Weet je nog, dat ik in die lantaarnpaal klom, om mijn onderbroek aan de lamp te hangen? O God, en die keer in de karaokebar, dat we een twerkwedstrijd deden. En dan gaan ze, op naar huis, weg van de verleiding, hopende dat ze worden aangehouden en moeten blazen.
Het is deze trendy nietdrinkers nog niet gelukt mij van hun hernieuwde levensgeluk te overtuigen. Misschien gaan ze ouder worden dan ik, lopen ze een rondje meer in de sportschool en vallen ze in slaap zonder angsten voor ziektes. Waarschijnlijk voelen ze zich met grote regelmaat beter in fysieke zin, en ook beter dan de arme zielen die nog wel houden van de roes. Maar de warme gloed van een glas rode wijn aan het einde van een koude middag, de sprankel van champagne bij iets te vieren, de verkoeling van bier in een hossende menigte, witte wijn in bed tussen het seksen en kletsen door, daar heb ik wel wat afzien voor over. En zelfs de kater, mits het niet met kotsen gepaard gaat: hoe heerlijk kan het soms zijn om onder een dekentje op de bank te schuilen, herinnneringen aan de afgelopen nacht op te halen met vrienden, terwijl je een tas vol McDonalds hebt besteld en huilt en lacht van liefde voor het leven?
Ik wil niet oud worden als Spartaans levende tak. Ik wil daar ook niet nu al mee bezig zijn. Mijn glas is halfvol en daar blijf ik van genieten tot ik erbij neerval. En juist omdat ik de lelijke kant van verslaving van heel dichtbij heb gezien, kijk ik wel uit om dat halfvolle glas in een keer te ledigen. Maar iedere dag een slokje moet kunnen. Met af en toe een stevige teug.
Deze column verscheen eerder in de LINDA. Foto: Carli Hermes
