NY

Gisteren keek ik naar CNN. Terwijl John King steeds fanatieker op zijn scherm drukte in de hoop een dorp te vinden waar een blik Democratische kiezers opengetrokken kon worden, werd het op straat steeds stiller. De election projections werden afgewisseld met reclames: koop een auto, slik een pil, laat je tanden bleken en je wordt een gelukkig mens.

Het was de afgelopen week stralend weer, iedere dag een strakblauwe hemel en een temperaturen rond de twintig graden. Vandaag regende het. Alsof het zo moest zijn. We liepen van Chinatown naar de Upper East Side. Had je nergens van geweten, dan had je in de straten van New York niet veel gemerkt van de historische verkiezingsuitslag. We belandden min of meer toevallig bij de Trump Tower op de Fifth Avenue. Er reden eindeloze geblindeerde auto’s en politiewagens voorbij, een zwarte man hield een spandoek in de lucht waarop hij Trump bedankte en twee Brabanders zeiden tegen elkaar dat ze er toch maar mooi bij waren.

Ik ben in New York, omdat mijn man hier met Toneelgroep Amsterdam de voorstelling Kings of War speelde, een compilatie van drie koningsdrama’s van Shakespeare waarin heerszuchtige mannen zich laten leiden door hun onstilbare honger naar macht. De criticus van de New York Times raadde zijn lezers met klem aan een ‘therapeutic seat’ te reserveren, want de catharsis van de voorstelling kon in het echte leven weleens uitblijven.

Trump is in de verste verte geen Shakespearepersonage. Hoelang de catharsis op zich laat wachten, is onheilspellend ongewis. Ik vond het tekenend dat er op straat gezwegen werd, alsof het tot het publiek nog niet is doorgedrongen dat de voorstelling voorbij is.