Zomers behang (Timo Bruijns)
Het leven speelt zich voornamelijk af op de veranda van de blokhut die we hebben gehuurd. Binnen hangt een flatscreen van redelijk formaat, die je vanaf buiten door de ramen goed kunt zien. Het EK staat op. Maar dit jaar vooral als achtergrond. Flarden volkslied dwarrelen naar buiten, de camera glijdt langs de gezichten van Les Bleus. Af en toe schiet de stem van de commentator de lucht in en kijken we op. De winnende uithaal van Payet zie ik alleen in de herhaling.
Zaterdagochtend vul ik mijn poule in, een dag te laat, maar de organisator vergeeft het me. Turkije als eindwinnaar. Wat kan mij het schelen, laten we de barbecue aansteken. Even later bestaat de wereld uit hamburgers, speklappen, koud bier, rosé en heel in de verte Albanië - Zwitserland. De kinderen zijn op het dak van onze oude Mitsubishi geklommen en voeren een oorlog met waterpistolen. Zij hebben al helemaal geen benul van dit EK. Ze dragen voetbalshirtjes, maar alleen omdat ze mooie kleuren hebben en snel drogen. Wanneer zullen zij voor het eerst de spanning van een voetbalwedstrijd door hun lichaampjes voelen gieren? Bij het volgende EK? Als ze een jaar of zeven, acht zijn en Nederland zich wel heeft geplaatst?
Dit is het achtste Europees Kampioenschap dat ik volg, het eerste zonder Oranje. Het EK '88 was mijn debuut. Nederland – Engeland de eerste wedstrijd die ik bewust heb gekeken. Wat een voorrecht. Drie goals van Marco van Basten. Mijn Lego kon bij het grove vuil worden gezet, Oranje was waar het om draaide. Mijn broer zag het. Ik zag het. Maar mijn vriendje Eric begreep niet wat er in ons was geslopen. Onze fietsen oranje verven, ja dat zag hij nog wel zitten. Maar twee keer drie kwartier op de bank zitten naar voetbal kijken? Vrijwillig? Nooit.
Nederland – Ierland, een paar dagen later. Papa en mama waren 12,5 jaar getrouwd. Wonderen moeten gevierd worden dus papa had een tap gehuurd. Iedereen kwam vroeg zodat we met z’n allen de wedstrijd konden zien. Er was alleen een probleem. De tap deed het niet. Wat ze ook probeerden. Er waren nog wel wat flesjes en blikjes, maar die waren zo snel op, dat halverwege de wedstrijd de kast met sterke drank werd opengemaakt. En toen ook die voorraad op was, werd Eric met een hand vol muntgeld overgehaald om thuis zijn verzameling miniflesjes op te halen. Wim Kieft kopte Nederland naar de halve finale, mijn neef kuste met mijn nicht en papa en Ome Rob reden ’s nachts met de brommer de sloot in. En dat was nog maar de poulefase.
Die koortsachtige junimaand in 1988. We zijn achtentwintig jaar verder. Papa is dood, Ome Rob is dood en Oranje is niet op het EK. Maar Eric is er nog en hij heeft nog altijd een hekel aan voetbal. Daar komt hij aangelopen over het campingterrein met vrouw en zoon. Een dagje later dan de rest. Hij draagt een zwarte hoed en sleept een bolderkar achter zich aan met zijn kind erin en een tas vol drank. Zijn bluetoothspeaker laat Maria Callas schallen over het campingterrein. Engeland - Rusland staat op het punt van beginnen. Eric gaat naar binnen, zet zijn flessen in de koelkast en hoopt ons gek te maken door de tv uit te drukken. Tevergeefs, niemand die het doorheeft. Pas diep in de nacht komt de uitslag voorbij: 1-1. Zo’n EK is dit. Geen Oranje, geen spanning. Zomers behang.
In 2011 schreef Timo Bruijns Amsterdam – Verona: Dagboek d’Italia 2010 naar aanleiding van de columns die hij over de Giro in 2010 schreef voor Wielermagazine. Bruijns werkt momenteel aan een debuutroman, met als werktitel Supersonic, die bij Lebowski verschijnt.