Leve de avondklok en het bezoekverbod!

Het was de zondag voor de avondklok in zou gaan. M en ik waren op bezoek bij een bevriend stel. Dat kon toen ook nog gewoon. Buiten was het guur en grijs, binnen dronken we een scroppino – een Italiaans drankje gemaakt van wodka, prosecco en sorbetijs – alsof er niets aan de hand was. Alsof we ergens op een zonovergoten terrasje zaten. Dat raad ik iedereen aan in deze barre tijden. Doe alsof u op een zomers terrasje zit met een scroppino en - zo u wilt - een heleboel vrienden (Denkbeeldige vrienden bijten niet én verspreiden geen ziektes).

We hadden het over relaties, verbinding en echt contact. Zoals altijd onze favoriete gespreksonderwerpen. We raken er maar niet over uitgepraat. Onze vrienden – relatietherapeuten - zijn al dertig jaar samen en wij – als je echt bij de eerste ontmoeting begint - twee jaar. Voor M en mij was het alleen al heel apart dat we deze twee mensen nu ‘onze vrienden’ konden noemen. We hadden nog geen mensen die echt onze beider vrienden waren. Voor mij is het woordje ‘ons’ al een tikkeltje veel. Voor M kan het niet ‘ons’ genoeg zijn. Maar dit terzijde.

We nipten dus van een scroppino en hadden het over de twee verschillende types waarin de mensheid grofweg onder te verdelen was. Dat zagen zij dagelijks in hun praktijk. De mensen die, als er gevaar dreigt, wéten dat ze er uiteindelijk alleen voor staan en de mensen die, als er gevaar dreigt, wéten dat er altijd andere mensen zijn waarop ze kunnen bouwen. Kortom: Mensen die zich, om zich veilig te voelen, –  als een contactgestoorde  –  terugtrekken in hun eigen wereld (ondergetekende) en mensen die, om zich veilig te voelen, juist  – als een malle  – contact gaan maken en zich koste wat kost met de ander willen verbinden (vriend M).

In een relatie is er vaak van allebei de types één. Dit zorgt voor de (brood)nodige reuring. Ook hadden we het erover dat deze twee type mensen dat nooit écht van elkaar zouden kunnen begrijpen. Begrijpen misschien wel, maar als het puntje bij paaltje kwam, konden ze het zich gewoon niet voorstellen. Daarvoor waren hun basisbehoeften nu eenmaal te verschillend.

‘Jurgen en Suzanne komen zo langs,’ zei onze vriendin toen. Ze keek op haar telefoon. ‘O, ze zijn er al!’

‘O, oké we zijn al weg!’ Ik schoof mijn stoel naar achteren. ‘We zitten hier ook al veel te lang.’ Ik stoof naar de gang om onze jassen van de kapstok te vissen. ‘Nou doei, hè?’ krijste ik.

‘Je kunt toch wel even je drankje opdrinken?’ riep onze vriendin.

‘Dat kán niet!’ riep ik. ‘Het mag niet. Van hogerhand, hè. Verbóden!’

‘Het zijn heel aardige mensen,’ zei ze. ‘Dat vinden jullie vast ook.’

Toen ik terugkwam met onze schoenen en onze jassen, een flink verhoogde hartslag, zag ik M daar nog altijd onderuitgezakt zitten. Hij keek naar me met die pretoogjes van hem, en lurkte sloompjes van zijn scroppino.

‘Opschieten!’ zei ik. ‘Wat doé je? Jurgen en Suzanne komen eraan! Dat mág ook niet van Rutte, hè?’

De voordeurbel ging. Ik vond het helemaal niet erg dat het ons nu van staatswege werd opgelegd om Jurgen en Suzanne niet te ontmoeten. Het bezoekverbod kwam mij ontzettend goed uit. Ik wilde Jurgen en Suzanne namelijk ook helemaal niet ontmoeten. Ik kende Jurgen en Suzanne niet. Ik háátte ze. (Als ik eerlijk ben vind ik nieuwe mensen ontmoeten gewoon doodeng.) Het liefst was ik alvast door de achterdeur naar buiten geglipt, terwijl Jurgen en Suzanne door de voordeur het huis binnenkwamen. Maar het was al te laat.

Daar stonden ze. Recht voor mijn neus. Jurgen en Suzanne. En dat was verboden!

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.