Integratie

Ze komt ineens mijn huis binnenvallen via de achterdeur.

Smokey eyes, groenig haar, geruite pyjamabroek, geheimzinnig lachje. Ze bleek bij een vriendin te hebben gelogeerd, samen met twee andere vriendinnen, en ze waren er op tijd weer uitgebonjourd omdat de vader des huizes thuiskwam.

‘Ik wist niet dat je al zou komen nu,’ zeg ik lichtjes verontschuldigend.

Ze gooit haar tas op de vloer, gaat op de vensterbank zitten, kijkt vorsend naar M en mij aan de keukentafel. De ochtend is al best een eindje gevorderd, maar wij zitten duidelijk aan ons eerste kopje koffie. Ogen nog nauwelijks open.

‘Ik ga wel naar boven, hoor,’ zegt ze.

‘Ben je gek!’

‘Er hangt hier een rare sfeer.’

‘Het is juist leuk dat je er al bent.’

Mijn werelden kruisen elkaar hier onverwacht. Dat is goed, bedenk ik. Dat moet ook gewoon heel ongedwongen kunnen. Het gaat in het leven tenslotte allemaal om integreren. Op grote maar zeker ook op kleine schaal. We moeten er uiteindelijk toch één geheel van zien te maken. Van de wereld. Van onszelf. Van de verhalen die we verzinnen. Maar hoe doen we dat precies?

‘Wil je ook roerei?’ vraag ik.

Dat wil ze wel. M. wil ook wel.

Ik kluts de eitjes en kijk naar het meisje op mijn vensterbank. Mijn kind. Wie is zij precies? Wat gaat er door haar heen? Wat maakt ze mee?  Ik heb eigenlijk niet echt een idee.

Ze had laatst, bij haar baantje als kassière in de supermarkt, een reprimande gekregen omdat ze in pyjamabroek op het werk was verschenen.

Dat zou ik vroeger dus nooit hebben gedaan. Ik deed er op die leeftijd veel aan om in de pas te lopen. Qua uiterlijk was dat niet moeilijk. Ik zag er precies zo uit als iedereen. Maar ik had er toen nogal een zware dagtaak aan om uit te zoeken hoe ik mij overal diende te gedragen. Wat de ongeschreven regels waren. Waar wij tieners bijvoorbeeld wél van hielden, en waarvan nu juist pertinent niet. Een eigen inbreng zou voor mij uit den boze zijn.

We eten roerei met z’n drieën. Mijn vijftienjarige zet ‘Daddy Issues’ op en drukt meteen haar stempel op de sfeer.

‘Mooi, hè?’ zegt ze. ‘Moet je horen!’

We luisteren naar een zeer sombere en topzware song over een meisje wier hart als eerste door haar vader werd gebroken, nog voor ze ooit een vriendje had gehad. Ik zie die vier tienermeisjes zitten, in dat ouderloze huis, met ‘Daddy Issues’ op luid volume.

Na ‘Daddy Issues’ staat ze op van tafel om te dansen op het liedje ‘Parents.’ Dat klinkt zo mogelijk nog depressiever.

‘Moeder denkt dat ik aan de heroïne ben en vader denkt gewoon dat ik weg ben, maar ze weten helemaal niéts van me,’ wordt er gezongen.

‘Begrijpen jouw ouders ook zo weinig van je?’ roep ik.

‘Helemaal niets!’ roept zij en zet ‘Parents’ nog wat harder. Ze danst voor de verlichte kerstboom. En M en ik kijken toe.

Ik denk terug aan mezelf als vijftienjarige, met mijn paardenstaart en een kuifje dat ik met veel haarlak rechtop hield. Om het elastiekje draaide ik dan zo’n rode boerenzakdoek. Toen ik zo oud was als zij, zaten mijn ouders en ik in Heijen naast de kerstboom met een piepklein jongetje in ons midden, gewikkeld in witte doeken. We mochten hem om de beurt vast houden. Maar mijn moeder het vaakst. Het kindeke was een paar weken oud. Er was alleen het geluid van zijn hese geschrei. Ons hele huis rook weeïg zoet. Als het broertje niet in onze armen lag, lag hij in een rieten mandje op onze kast.

Deze twee beelden zijn nu onmogelijk met elkaar samen te brengen. Dus tot zover over integratie

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.