Donker

Ik schrijf u vanaf een donker eiland op zee. Dat is geen metafoor, ik bedoel er ook niks symbolisch mee, maar het huisje op Ameland waar ik me momenteel bevind is, net als de rest van het eiland, al een uur gehuld in het duister. Zojuist sprongen de lampen weer even aan, om een minuut later weer te doven. Op een gegeven moment moet je gewoon weer verder met waar je gebleven was, want wellicht is het nu gedaan met de verlichting en blijft het voor eeuwig donker.

Ik was bezig aan een stuk over een vriend die bij de GGD werkt als bron- en contact onderzoeker. De persconferentie had zojuist plaatsgevonden. Een serieuze bedoening met zware woorden, maar wie voorbij kerst en oud en nieuw kijkt, ziet dat het eind van deze crisis al begint te gloren. Hoop is hetgeen waar de mensheid op drijft, al was het volgens Emil Cioran ‘de meest voorkomende vorm van waanzin’. Cioran werd er erg oud mee en stierf vermoedelijk gelukkig.

Sommigen zijn al begonnen met terugkijken op deze crisis. Ik sprak een vrouw die verlekkerd over de eerste weken van de lockdown zei: ‘Ik heb toen eindelijk mijn hele huis opgeruimd en schoongemaakt.’ Het was er al jaren niet van gekomen, verraadde ze. Ze leek ernaar terug te verlangen en zei: ‘Die cijfers lopen op. Ze moeten het land gewoon twee weken dichtgooien.’

Ik vroeg of de vriend het bijzonder vond om mee te werken aan een oplossing van iets waarvan je weet dat het snel geschiedenis zal worden. Hij leek zich vooralsnog te concentreren op de dagelijkse praktijken. Begrijpelijk ook. Het wende niet om een besmette te vragen om zijn of haar leven stil te zetten of: ‘Soms bel je voor iemand, die al overleden blijkt te zijn.’ Het gebeurde tevens dat mensen zo ontredderd zijn door hun positieve testuitslag, omdat ze bij zwakkeren op bezoek waren geweest. ‘Dan wordt het eerst akelig stil aan de lijn en dan komen de vragen.’

Opmerkelijk vond ik dat hij vertelde dat mensen die al besmet zijn met een virus maar nog geen symptomen hebben, socialer worden, omdat het virus zich wil verspreiden. Het klonk zo logisch. Ook wij hadden elkaar lang niet gezien. Als dit een voorteken van ziekte was, dan was het een aangenaam begin.

De lichten op Ameland zijn zojuist weer gaan branden, maar buiten is het nog donkerder geworden.