Eigen Huis en Tuin, met Mick en Roel
Dit is de tweede brief. Lees deel één hier.
Lieve Roel,
Leuk dat je schrijft. Dank voor je brief.
Ik ben bijna twee weken verkouden. Geen koorts, wel hoest en snot. Logischerwijs ga ik ervan uit dat ik aan het eind van deze week immuun ben. In de tussentijd mijd ik De Anderen (wát een verademing). Mijn vrouw en kinderen daargelaten uiteraard, en af en toe de buren.
Speaking of hun, ik heb net twee pakken zware shag en een witbrood voor mijn buurman gehaald. Een wonderlijk stel boodschappen.
Onlangs vernam ik dat het virus sterft na 180 minuten op een levenloos object. Ik legde het witbrood en de zware shag op de tuintafel van mijn buurman en vertelde hem dat hij het drie uur later pas mocht binnenhalen. Dat schreeuwde ik door zijn raam, want we houden afstand. De buurman zit altijd op de bank televisie te kijken, en die bank verschaft hem ook een blik op de tuintafel. Ik kan niet zeggen dat ik geen plezier heb beleefd aan de gedachte dat hij drie uur lang smachtend naar twee pakken zware shag op zijn tuintafel heeft zitten loeren.
Het is inderdaad altijd herres, vriend. De tijden zijn net mensen, en de enige normale mensen zijn degenen die je niet kent. Dat van de mensen las ik op de instagram van mijn tante, in Xenos-bordjes-vormgeving.
Hoe dan ook, ik ga prima op dit hele akkefietje. Voor mij persoonlijk verandert er weinig, behalve dat die kindjes de hele dag thuis zijn. Hierdoor kan ik niet werken, maar dat lukte toch al niet zo best. Ik spreek vrijwel nooit af met vrienden om te hangen, dus dat mis ik niet.
Corona is een pauze waar ik naar smachtte zonder dat ik het wist. Ik zat al in een soort tussenuur, en het lijkt alsof de hele school nu naar huis is gestuurd om mij te troosten. (En er gaan mensen dood, ja, dat is wel minder maar ja, ewa ja tussenuur, ja toch?)
Ik leer mijn kinderen een bal vangen en schoppen, en fatsoenlijk klimmen zoals een vader dat betaamt. We hebben een kijkdoos gemaakt en tekeningen, en we oefenen de tafels en taal. Er is een schema, en buiten het schema moet er niks. Wegens de verkoudheid doe ik dagelijks een dutje.
Hier in huis heerst ook geen angst voor het virus, al was die er aanvankelijk wel omdat mijn meisje feitelijk nog herstellende is van de kanker. Die angst is inmiddels weg, en wat rest is een gevoel van allesomvattende pauze. Vanuit China, de allergrootste producent voor de hedendaagse consumptiemaatschappij, is de wereld continent voor continent in de sluimerstand gegaan. Er wordt nu wereldwijd een paar maanden minder geproduceerd, er wordt minder gekocht, minder gevlogen, minder gereden en minder gewerkt. De lucht is schoner, water is schoner, misschien nemen mensen de tijd voor wat introspectie. Het zal vast niet, maar ik ben een optimist en je weet het nooit.
Ik las een interview met Lidewij Edelkoort die hardop droomde van een gereguleerde jaarlijkse productiestop van twee maanden. Een jaarlijkse productie-siësta van twee maanden; mega!
Maar goed, al dat optimisme ten spijt, heb ik niks te ruilen. Je bent altijd welkom voor shag en witbrood.
We gaan een vleermuizenskelet opgraven morgen. Afgelopen zomer was er eentje tegen ons raam te pletter gevlogen en die had ik begraven om zijn skelet te kunnen bewaren. Heb jij weleens vleermuis gegeten? En denk je dat er nu eindelijk meer gelezen gaat worden?
x
Mick Johan.
