Ik heb geleefd #47: Soms heeft Thea het gevoel dat ze erop aangekeken wordt dat ze nog leeft

Begraven of cremeren? Dat was het onderwerp van gesprek op sinterklaasavond. Thea Plus (54) zat met haar man, vier kinderen en een pleegdochter aan tafel in Hoogeveen te gourmetten. ‘Ik betrek mijn kinderen overal bij,’ zegt ze.

Allemaal hebben ze een stoornis in het autistisch spectrum – de een wat meer dan de ander. Eerlijk en duidelijk zijn, dat is de beste manier om daarmee om te gaan, heeft Thea ervaren. ‘Ik herinner me het jaar dat we mijn jongste zoon vertelden dat Sinterklaas niet bestaat. Woest was hij!’

Borstkanker

Thea heeft uitgezaaide borstkanker. Vijf jaar geleden, toen het net was ontdekt, kreeg ze chemobehandelingen in het ziekenhuis. Bij elke kuur nam ze haar kinderen mee. Ze kreeg wel eens een opmerking naar haar hoofd van een nukkige medepatiënt als ze rond Thea’s bed een spelletje zaten te doen. ‘Zeg, we zijn hier niet in de Efteling.’ Thea had er geen boodschap aan. Haar kinderen staan op één, daarnaast is ze van de optimistische soort. ‘Ik heb nog nooit een traan gelaten om de kanker. De artsen waren bang dat ik dat eerste jaar van mijn ziekte de kerst niet zou halen omdat er een tumor van twaalf centimeter in mijn borst zat. Ik heb altijd gezegd: dat moet ik nog zien.’

Thea komt zelf niet uit een warm nest. Haar beide ouders waren alcoholist. Op vrijdagmiddag kwamen de flessen drank op tafel, tot zondagavond werd er ruziegemaakt in huis. Zelf kreeg ze ook klappen. ‘Ik werd geslagen met een stuk hout of wat er maar voor handen was.’ Als klein meisje nam Thea zich voor nooit te gaan drinken. En als ze later ooit kinderen mocht krijgen, dan zou ze hen als een leeuwin beschermen.

Puzzelstukje

Ze legt haar onderarm op het rode kerstkleedje op tafel. Haar nieuwste tattoo is een puzzelstukje. Haar man en kinderen hebben er ook een. De stukjes zijn zo ontworpen, dat ze samen één geheel vormen. Zegt genoeg, toch?

Op haar kuit staat het roze logo van Pink Ribbon getatoeëerd, op haar andere kuit – ze stroopt haar broek op – een diamant met daarboven de tekst Shine on. ‘Van Pink Floyd. Het is mijn lievelingsnummer. Deze tekst komt ook op mijn rouwkaart en wordt gedraaid op de uitvaart.’

Die uitvaart laat al jaren op zich wachten. Vreesde Thea eerst nog dat ze haar kinderen niet zou zien opgroeien, vijf jaar later durft ze er geen enkele uitspraak meer over te doen. De tumor is na de chemo’s verdwenen en de uitzaaiingen zijn stabiel. Ze slikt pillen (anti-hormoonbehandeling) die de boel tot op heden rustig lijken te houden. Elk half jaar krijgt ze een scan, dan is ze bloednerveus. Want op een dag zal het mis zijn, dat wéét ze.'

Doneeractie

Haar leven is flink veranderd sinds ze ziek is. Door het medicinale gif in haar lijf heeft ze minder energie dan voorheen en kan ze niet meer zo veel werken. Thea is vertaler Engels. ‘Mijn concentratie is niet optimaal. Ik heb nog maar een derde van mijn opdrachtgevers.’ Gevolg: financiële problemen. Haar vriendin zamelde geld in voor een kaartje voor The Rolling Stones, een bucketlistdingetje. En om een elektrische fiets voor hun vermoeide moeder te kunnen kopen, zetten de kinderen een doneeractie op touw.

De krappe portemonnee maakt het wensenlijstje van Thea bescheiden. Een helikoptervlucht, die zou ze heel graag nog eens maken. Maar haar dochter ontdekte dat een paar minuten in de lucht al zeventig euro kosten. Met de koopzegels die Thea trouw spaart bij Albert Heijn, komt ze ook al niet in zo’n helikopter.

Reuzenrad

‘Tijdens de TT-nacht in Assen ben ik wel in het hoogste reuzenrad van Europa geweest. Terwijl ik hoogtevrees heb! Ik stond stijf van angst, maar ik heb het gedaan.’

Sinds ze ziek is, kijkt ze haar angsten recht in de ogen. Ze ging ook haar spinnenfobie te lijf. Als er zo’n beest in haar huis zat, vluchtte ze naar buiten en wachtte tot haar man thuiskwam. Maar in een dierentuin stapte ze laatst dapper naar voren om een vogelspin over haar arm te laten lopen. Het was een beetje een teleurstelling, geeft ze toe. ‘Die huisspinnen zijn doodeng omdat ze zo snel wegschieten. De vogelspin liep heel langzaam en was zacht, net een soort cavia.’

Soms heeft Thea Plus het gevoel dat ze erop aangekeken wordt dat ze nog leeft. Anderen werden later ziek, en zijn al lang begraven. Ongemakkelijk. Maar wat kan ze doen? Thea haalt haar schouders op en kijkt naar haar dochter die naast haar aan tafel zit. ‘Ik ben echt nog lang niet van plan dood te gaan.’

*** 

Wil jij ook jouw verhaal vertellen aan Annemarie? Mail naar annemarie@persgroep.nl.

Dit artikel verscheen eerder in het AD. 

Annemarie Haverkamp won met haar roman De achtste dag de Bronzen Uil 2019, de Vlaamse literatuurprijs voor het beste Nederlandstalige debuut van het afgelopen jaar.

Lees hier nog het kerstverhaal dat Annemarie  schreef voor De Gelderlander.