De rust die ik voelde toen ik volmondig ‘ja’ zei
Ik herinner me hoe ze aan wal werd gedragen; vrienden en familie in een sliertje erachteraan. Het was een bruiloft alleen voor intimi.
Het beeld van haar gezwollen voeten, eentje naar links, eentje naar rechts. Ze werd het dichtstbijzijnde café binnengebracht. Op een houten bankje gelegd. Tot de ambulance arriveerde.
In dat café, met alle stoelen op de tafels, kwam er die maandagmiddag abrupt een einde aan onze bruiloft. We gingen naar huis. We haalden Thais eten.
Ik geloof niet dat iemand het erg vond. Het was geen pretje om met 33 graden Celsius urenlang over het IJ te moeten varen, staand op een open sloep, tussen mensen die weinig met elkaar gemeen hadden. Er was gewaarschuwd. Weeralarm: code oranje voor extreme hitte. Mijn schoonmoeder, oma en moeder zaten op het enige bankje. Mijn broer hield een parasol boven hun hoofd. Ik herinner me onze eenjarige - een rood kopje boven een groot zwemvest - die zich steeds uit mijn moeders houdgreep probeerde te wurmen.
Iets bruilofterigs
Ook staat de lichte triomf van mijn oma me bij, ze was verreweg de oudste, maar viel niet flauw.
Waarom wij in hemelsnaam op een sloep over het IJ voeren, is mij nu sowieso niet duidelijk. Zowel ex als ik hielden helemaal niet van sloepen. We hadden nooit eerder in een sloep gevaren. Ik herinner me ook niet dat we die ambitie hadden. Maar ja, het was een bruiloft en dan moest je iets dóén. Iets bruilofterigs. Al hadden we daar ook al niets mee. Mijn oma kwam helemaal over uit Noord-Limburg, en we konden met haar echt niet picknicken in een park. Mijn beste vriendin trouwde ook die zomer. Omdat zij een sloep huurde, deden wij dat ook. Wij wel eentje zonder overkapping.
De huwelijksvoltrekking - dertien jaar geleden - vond op maandagochtend plaats op het postkantoor in ons stadsdeel. We trouwden in eerste instantie alleen omdat we een kind hadden en op deze manier alles ten minste in één keer goed was geregeld.
Maar wat mij ook nog heel goed bijstaat is dat ik ‘ja’ tegen mijn man moest zeggen, en dat ik toen ook voor het eerst volmondig ‘ja’ tegen hem zei. De rust die ik voelde. Omdat ik eindelijk officieel ergens voor koos.
