Ik voelde me een verrader. Omdat ik in de tijd dat zij bij haar vader was naar Frankrijk was afgereisd. Met ene M.

Ik vond het eerst nogal gênant, M. en ik dansend, diep in de nacht, in the middle of nowhere, in een huis op het Normandische platteland, op sokken, bij het flakkerende haardvuur, maar er was toch niemand die het ooit te weten zou komen, er hing geen verborgen camera, dit was iets tussen hem en mij alleen, waar zou ik me voor moeten schamen?

Even stond ik weer als vijftienjarige in First Choice, een discotheek op het Brabantse platteland, met mijn rug tegen de muur gedrukt, in het donker, een glaasje water in mijn hand, of ik vermoed eigenlijk helemaal niets, te kijken naar de swingende massa op de verlichte dansvloer, de discolichten daarboven, zag ik al die armen en handen, als tentakels, grijpers uit gokkasten, tegelijk de lucht in gaan op ‘No, no, there’s no limit!’, boog ik mijn hoofd zodra iemand me wenkte, boog ik mijn hoofd, zag ik mijn voeten. Dertig jaar later zouden die dus pas dansen.

Ook was ik weer op het Boekenbal, nu een maand geleden, dit keer óp de dansvloer, met een glas gin-tonic in mijn handen, onbeweeglijk, te midden van hupsende collegae.

Goed, even terug naar de maandagochtend, in de auto, naast M., terwijl ik een mail naar ex tikte, over het hoe en wat van de overdracht van de kinderen die middag.

“Normandië!” schreef hij. “Daar pas?”
“Wij rijden hard,” schreef ik.

In de middag racete ik gewoon weer met mijn fiets over de rode brug, de witte brug, met het zweet op mijn rug, mijn andere leven in. “Ik heb daarover nagedacht," zou M. later zeggen, “het is één en hetzelfde leven.”

Ik naderde de basisschool alwaar mijn achtjarige ernstig op mij stond te wachten. Kaarsrecht. Naast de juf. Haar fietssleutel in haar hand. Er was de glimlach die op haar gezicht verscheen zodra ze mij zag. En mijn glimlach toen ik haar zag. Ik haalde de dopjes uit mijn oren. Ik voelde me een verrader. Omdat ik in de tijd dat zij bij haar vader was naar Frankrijk was afgereisd. Met ene M.
 

Deze column is eerder verschenen in Trouw.