Kelder

Abdeslam vertelde de jongens dat hij ging trouwen en onderhoudsmedewerker bij de Belgische tram was. Een voor een kregen de jongens appjes en druppelde het nieuws door over wat er in de Bataclan gaande was. Abdeslam reageerde er niet bijzonder geschokt op. Hij vond het treurig, dat wel. 

 

'Een voor een kregen de jongens appjes en druppelde het nieuws door over wat er in de Bataclan gaande was'

 

Tijdens het eten van de hamburgers droeg Abdeslam een bomgordel. Later zou hij tegen de politie verklaren dat hij van plan was zichzelf op te blazen maar dat hij zich bedacht. Hoe wrang de situatie ook, het lijkt me hoopvol dat hij zichzelf niet opblies uiteraard. 
De vraag die me tot op de dag van vandaag bezighoudt is: wat gebeurde er dat hij koos voor McDonald’s in plaats van het hiernamaals?  
Sinds die dag kan ik geen McDonald’s meer zien zonder te denken aan inkeer. 

 

'Wat gebeurde er dat hij koos voor McDonald’s in plaats van het hiernamaals?'

 

Wellicht biedt de documentaire Im Keller van regisseur Ulrich Seidl het begin van een uitkomst op mijn vraag. In de film zie je een aantal Oostenrijkse kelders voorbijkomen. Er is een bedompte ruimte vol met vrolijke Hitlerfans, een vrouw die niet van echt te onderscheiden babypoppen behandelt alsof ze leven en natuurlijk sm-liefhebbers. In een interview met de regisseur zegt hij dat de kijker zich kan afvragen wat hij of zij zelf allemaal voor de buitenwereld verborgen houdt. Hij sluit af me de zin: ‘We hebben allemaal een kelder.’