Ik maak er een sport van mijn ex te ontwijken

Van het ene naar het andere huis. Van de ene naar de andere sfeer en nét als je weer gesetteld bent - dat kost zeker twee dagen - moet je weer weg.

Hun tassen hoeven nooit echt uitgepakt. De loyaliteit voor vader en moeder weerhoudt hen er natuurlijk van hier een punt van te maken.

Huilen.

Ik maak er sinds kort een sport van ex op geen enkel wisselmoment thuis te treffen en plan de zaakjes zo dat wij elkander niet hoeven tegenkomen. Als ik op de dag dat ik in het logeerhuis zit iets vergeten ben - zoals nu mijn tandenborstel - dan mag ik niet naar huis om het op te halen en het risico te lopen hem daar te ontmoeten en tóch gezellig een kopje koffie te blijven drinken.

Huilen.

Na een week gooit het leven van de dertienjarige al roet in het eten. Zij heeft de première van haar film. Dus: eerst gaan we daarheen, daarna thuis eten. Aan tafel zie ik ons als puzzelstukjes heel even allemaal op z’n plek vallen.

En er weer uit.

Ik lees een artikel over mensen die niet welkom waren op de uitvaart van hun ex en zodoende hun kinderen niet bij konden staan in hun verlies. Onmiddellijk sta ik in de coulissen van een vol uitvaartcentrum te kijken naar die twee ruggetjes op de eerste rij. De oudste slaat de arm om de jongste.

Ook heb ik onmiddellijk de neiging ex te mailen over zijn begrafenis en hoe hij in hémelsnaam denkt over mijn verschijning aldaar. Maar ik heb me ook voorgenomen geen berichten te sturen die op dit moment niet strikt noodzakelijk zijn.

Het valt me sowieso op hoe vaak ik de neiging heb iets te melden wat hij helemaal niet meer hoeft te weten. Hij hoeft niets meer van mij te weten. Dat vergeet ik steeds. Andersom hoef ik van hem ook bijna niets te weten. Maar van hem wist ik al jaren niet veel.

Huilen.

Ik las iets over mensen die moeite hebben om hoofd- en bijzaken te onderscheiden in het leven. Bij hen komt alles even hard binnen. Ze hebben weinig filters. Ik heb er ook vast niet genoeg. Afgezien daarvan: het ís dus echt allemaal zo erg.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.