Ik ga weg uit mijn huis, net nu ik er écht veel van houd

Zo zit ik hier in de zon met een laptop op schoot, en mijn blote voeten tegen het muurtje dat ex gestapeld heeft toen we hier net kwamen wonen.

Het allereerste wat-ie na de verhuizing begon te doen, was deze muur maken van de tegels die er lagen. Maniakaal bijna.

Nu, acht jaar later, is het een mooi oud muurtje geworden. Schots en scheef. Met een klimplant ertegen. Hier en daar een opening tussen de stenen; waarin schelpen liggen en allerlei andere dingetjes die we in de loop der jaren mee naar huis sleepten.

We zetten ons huis binnenkort te koop. Ik ben bang dat de mensen die hier komen wonen het muurtje meteen af zullen breken. Er staat al een houten schutting.

Glashelder zie ik weer voor me hoe man er in die tijd elke dag wel een paar tegels bovenop legde. Zijn blije hoofd. Omdat hij daarmee weer een stukje grond ontgonnen had voor de tuin waarvan hij droomde. Hoe meer aarde er bloot kwam te liggen, hoe groter de muur die ons van elkaar scheidde.

Zijn droomtuin zou uiteindelijk dichtgroeien. De tegelplaats waarmee we begonnen, is nu een jungle. Alleen op dit ene plekje kan ik nog zitten. Het muurtje is echt sterk. Ook al zit er geen cement tussen. Man was een expert in muurtjes bouwen zonder cement. Er bovenop liggen nog de platte keien uit de Cevennen en de piramidevormige rode steen van onze laatste vakantie samen.

Trapsgewijs loopt het muurtje af. Helemaal alleen, op de middelste tree, ligt die gigantische amethist die we voor ons trouwen kregen. Van zijn zus. Dat was ooit een schitterende steen van paarsviolet kristal; nu bleek met bruine puntjes. Dof. Met alle kleur is - denk ik - ook alle kracht eruit getrokken.

Als ik even googel waar zo’n amethist allemaal goed voor is, snap ik wel waarom het ons zo liefdeloos is vergaan.

Hoe is die amethist daar eigenlijk terechtgekomen? Op dat muurtje. Waarom heeft die steen ons nieuwe huis in hemelsnaam nooit binnen een goeie plek gekregen? Waarom vraag ik me dat nu pas af?

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Foto door Jim Linwood.