Zoeken
Sinds het konijn in huis is, is er ook de opluchting
Het is achteraf gezien alsof ik sinds het begin van onze crisis in een soort detective heb geleefd. Een steengoede detective! Want net toen alles zo’n beetje opgehelderd leek, wandelde de echtgenoot van de andere vrouw het verhaal nog in. Hij toverde uit zijn hoge hoed een reusachtig konijn. 

Sinds het konijn in huis is, is er ook de opluchting

Gepubliceerd op 19 maart, 2018 om 00:00, aangepast op

Een plotwending die al het voorgaande in een ander licht zette. Goed hoor. Voor een spannend verhaal.

Maar ik zit hier wel al weken opgescheept met dat oerlelijke konijn. Midden in de kamer. Almaar knagend. Ik weet niet wat ik met het beest moet. Het loopt ook steeds voor mijn voeten. Te bedenken dat-ie dus al heel lang zachtjes door ons huis trippelde.

Nee, ik moet het gewoon niet meer over dat konijn hebben. Beter geef ik ’m vanaf nu geen eten meer, dan zal-ie binnenkort vanzelf het loodje leggen. En vóór de dag dat ex weer in ons oude huis trekt, begraaf ik ’m in de tuin. Onder onze kromgegroeide appelboom. Zand erover. Einde konijn.

Er is aan mij in elk geval geen groot privédetective verloren gegaan. Ik kon - eerlijk is eerlijk - nogal prat gaan op mijn mensenkennis. Mijn fabelachtige vermogen om de andere mens te doorgronden. Nou, ik doorgrondde niets.

“Karma voor jou!” zou mijn dochter zeggen.

De loop van dit verhaal is voor mij niet per se slecht. Sinds dat konijn er is, is er namelijk ook de opluchting die met de dag groter wordt. Hoe opgelucht kan een mens eigenlijk zijn?

Er is geen onzichtbaar lijntje meer dat trekt. Aan hoeveel onzichtbare lijntjes zitten we vast?

Toen ik net naar huis wandelde - de lucht was zacht, de vogels floten -merkte ik dat ik ‘los’ liep. Een gevangene die voor het eerst naar buiten mocht. Of een kuiken, net uit het ei. Wat was de wereld mooi. Wat zag ik er veel kleuren. Wat rook het er naar lente. Naar leven.

Thuisgekomen kocht ik een vliegticket naar Ibiza met de meisjes, dacht ik na over de kleren die ik aan moest trekken voor een feest en bracht ik het zoveelste bod uit op een leuk appartement. Zonder lijkjes in de tuin, want het heeft geen tuin. Snel een huis zien te scoren. Beest begraven. Wegwezen.

Doodeng is het ook hoor, nu ik dus ineens ‘losloop’. Maar een kuiken gaat niet terug het ei in en een konijn niet terug in de hoed. We gaan verder.

 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

 

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: