De onkundige enthousiasteling

Het wil dus wat zeggen, dat toen Het Parool vanmiddag officieel bevestigde dat er op luttele meters van waar ik mij zo gedisciplineerd bevond, lustig ijzers werden ondergebonden, ik ogenblikkelijk het werk onderbrak en naar huis reed om mijn schaatsen op te halen.

Het is algemeen geweten dat de meest onuitstaanbare mensen diegenen zijn die zich extreem enthousiast toeleggen op iets waarvoor zij geen enkele aanleg hebben. Wanneer het gaat om schaatsen, ben ik één van die mensen. Het mooie van onkundig enthousiasme daarentegen, is dat het voor de enthousiasteling zelf werkt als een schild.

Wanneer ik een prachtig boek of verhaal lees van een collega, kan dit mij tot in het diepst van mijn schrijversziel kwetsen en tot wanhoop en/of woede drijven omdat ik vind dat ik dat verhaal had moeten schrijven. Maar wanneer ik al schaatsend wordt voorbij geflitst door drie tienjarigen in een treintje, en dit niet alleen met de handjes op de rug, lekker diep zittend, maar tevens met de grootst mogelijke minachting – hetgeen mij vandaag dus al binnen tien minuten gebeurde – dan gil ik vrolijk ‘Wacht op mij!’ en ga ze molenwiekend achterna zitten totdat ik mijn eigen snelheid niet langer meer onder controle heb en noodgedwongen een strategisch opgestelde boom langs de kant om assistentie moet verzoeken bij het remmen.

Maar het hoongelach kan mij niet raken. De onkundige enthousiasteling is onkwetsbaar. Als een idioot glijdt hij verder, door zijn eigen winter wonderland, de wangen tintelend van puur geluk.

Er zijn tijden geweest dat ik als schrijver ook zo’n onwetende sukkel was. Ik geloof, eerlijk gezegd, dat ik die sukkel mis.  

Van maandag 26 februari t/m vrijdag 2 maart leest Ivo Victoria bij VPRO Nooit meer slapen elke nacht een verhaal voor over de actualiteit. Dit verhaal schreef hij naar aanleiding van het koude schaatsweer.

Lees en luister hier alles terug.