Zoeken
Ik zou ook wel zo'n vrouw willen die alles voor je doet
 ... de top van de Kilimanjaro - de hoogste berg van Afrika - die door het wolkendek heen priemde toen mijn vriendin en ik een binnenlandse vlucht namen naar Ukundu om een paar dagen naar zee te gaan. Door het vliegtuigraampje maakte ik een hele serie foto’s van wat vast de westertop was, genaamd Masai; het huis van God.

Ik zou ook wel zo'n vrouw willen die alles voor je doet

Gepubliceerd op 5 februari, 2018 om 00:00, aangepast op 23 juli, 2019 om 00:00

Ik denk aan De sneeuw van de Kilimanjaro van Ernest Hemingway.

Ik denk aan het idee voor mijn nieuwe boek dat er, op de vooravond van mijn vertrek, zomaar was. Ik wist: vanaf nu ben ik niet meer alleen!

Ik denk aan het boek van Haruki Murakami dat ik tijdens mijn verblijf in Kenia las: De moord op Commendatore. Deel 1: Een Idea verschijnt.

Enorme zak rijst

Ik denk aan de enorme zak rijst, suiker en de fles olijfolie die we kochten voor een arme Keniaan die razendsnel een armbandje met onze namen maakte, terwijl hij mee de supermarkt in liep. Wij legden chocola en wijn voor onszelf in het mandje.

Ik denk aan de Masai-jongen op het strand die vertelde hoe hij de nek van een koe met een touw afbond, zodat de ader opzwol, en hoe hij dan met zijn speer een gaatje in de ader stak om bloed af te tappen. Hoe hij het verse bloed dronk. Soms ook at hij yoghurt met bloed.

“Koop je die yoghurt bij de supermarkt?” vroeg mijn vriendin.

Ik denk aan het huis van mijn vriendin, naast het landgoed van Karen Blixen uit de film Out of Africa. Het was omheind door een elektronisch hek. Naast mijn bed lag een rood alarmknopje waarop ik niet moest drukken omdat dan drie beveiligers zouden komen in grote beschermpakken, gewapend met knuppels.

Myriam

Ik denk aan Myriam die daar elke dag kwam koken, de vloeren dweilde, de spullen opruimde, Myriam die de afwas deed, en de was. Myriam die met de kinderen van mijn vriendin op de trampoline sprong, terwijl wij het idee van onze schrijf- en meditatieretraite in Kenia verder uitwerkten. Myriam die de zee nog nooit gezien had.

Het contrast tussen de ongelijk verdeelde werelden trof me natuurlijk. Maar wat me misschien nog wel meer trof, is dat het ook snel wende. Ik zou ook wel zo’n vrouw willen die alles voor je doet.

Ik denk aan het telefoontje van mijn zevenjarige, toen ik achter in de vergrendelde taxi zat, op weg naar het vliegveld. “Mama?” vroeg ze, “zit jij nog in dat onbereikbare landje?”

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: