Samuel leert ons dat de biologische klok de zuiverste weergave van tijd is

Voor ons verstrijkt de tijd te snel naarmate de jaren vorderen. Op een dag kijk je in de spiegel en zie je weer een rimpel, de opgeschoven haargrens. Voor hem is tijd het moment zelf. Heerlijk of afschuwelijk. Zijn tijd is het moment van puur geluk, pijn of van een oprisping.

De klok is afgelopen weekeinde in de nacht van zaterdag op zondag weer een uur teruggezet, het einde van de zomertijd. Voor ons is dat altijd een fijne nacht, omdat je zomaar een uur cadeau krijgt van de uitvinders van de zomertijd. We waren daarom zaterdag blij dat het Samuels logeerweekeinde was.

Want áls hij al bezig is met tijd, is het doordat zijn biologische klok gewoon doortikt. Hij was zondag ongetwijfeld om 6 uur 's ochtends gaan zingen in plaats van om 7 uur, hetgeen we in eerdere jaren al merkten. Dan is dat gewonnen uurtje van ons meteen weer verloren, nog voordat de dag goed en wel is begonnen.

Voor Samuel is zomertijd eigenlijk een slechte uitvinding. Die ontregelt hem. Aan Samuel, een jongen die leeft op een soort oerintuïtie, kun je merken dat de fenomenen zomer- en wintertijd onnatuurlijk zijn, grotemensendingen, ingevoerd om het iets eerder licht of donker te laten zijn, om energie te sparen, om wat dan ook.

Bernique is de laatste weken volop bezig geweest om etenstijd voor hem wat te verleggen naar later op de avond. Om half 6 is Samuel normaliter al wat onrustig. Dan loopt hij op en neer van kamer naar keuken, dan frummelt hij aan het pictogram met het bordje, vork, lepel en mes, dan is het langzaamaan tijd dat er iets op tafel komt.

Dat was nu dus rustig half 5 geworden, als we de klok zouden terugzetten voor de wintertijd. Vandaar het geleidelijk rekken in de weken daarvoor, naar 6 uur, naar kwart over 6, om uiteindelijk na het terugzetten van de klok gewoon op dezelfde tijd uit te komen.

Eten rond half 6. Samuel, in al zijn onschuld en naïviteit, ontmantelt zomer- en wintertijd op feilloze wijze.

Tijd bepaalt ons leven. Zijn we op tijd? Staan we op tijd op? Gaan we niet te laat naar bed, als ouders van een kind als Samuel dat zich nergens iets van aantrekt?

Samuel daarentegen is ontspannen, als de Afrikaan van onze tijdzone. Hij is een tijdloos mens, althans, hij kijkt nooit op de klok. En toch heeft hij gevoel voor tijd, waarbij het leuke is dat hij tegenwoordig initiatieven neemt. Waar broer Joshua specialist is in tijdrekken, door nooit eerder te vertrekken dan de opgegeven bedtijd, loopt Samuel naar de muur en plukt hij de laatste pictogrammen van de dag van het bord als hij moe is: tandenpoetsen en naar bed.

Samuel leert ons dat de biologische klok de zuiverste weergave van tijd is.

 

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 44.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Begin november verschijnt bij Lebowski Willems columnbundel Samuel, kroniek van een ongewoon gezin.
 

Foto © Marijn Scheeres