Het doet ons wat als Marco de oppas zo liefdevol over Samuel praat

Samuel, de peuter in het lijf van een puber, kunnen we niet overlaten aan een meisje van 15. Vinden wij tenminste. We zien het al voor ons, dat een opgroeiende vrouw de poepluier moet verschonen van het ventje dat in bepaalde opzichten al een man is. Nee, dan Marco.

Marco, kinderloos nog, had nooit gedacht dat hij eens een volle luier van een vreemd kind zou verschonen. Hij doet het achteloos nu. Het serieuze oppaswerk bij ons begon met Hylke de Vries, die met drie andere studenten in een huis woonde en een baantje zocht. Hij meldde zich aan bij oppas.nl, tot hilariteit van de anderen, onder wie Marco. Oppassen, dat was toch echt iets voor meiden. Bernique nam, het is alweer een jaar of tien geleden, contact op met Hylke en vertelde dat het om een speciaal kind ging: een meervoudig gehandicapte jongen die vrijwel niets kon zonder hulp.

Gaandeweg nam Marco het werk van Hylke over. Ze zijn weleens samen geweest, ook voor de gezelligheid. Marco is met Samuel meegegroeid. Hij hield door de jaren heen diepzinnige gesprekken met onze oudste zoon David en hij heeft oneindig veel in de woonkamer gevoetbald met Joshua. Zo is er ooit een beeldje uit Afrika gesneuveld, tijdens de partijtjes op het scherp van de snede met Hylke en Marco. Maar ja, wat is nu een of andere sculptuur, vergeleken bij voetbalgenot? Juist.

Marco komt tegenwoordig ook op verjaardagen en hij speelde als invaller in ons voetbalteam van Terrasvogels. Hij was meteen een versterking. Fit, overal inzetbaar. Hij is eens op mijn kaart naar het theater geweest toen Samuel net was gevallen en naar het ziekenhuis moest.

Marco is gek op Samuel. 'Hij lacht ook zo lief.' Hij weet precies waar hij hem moet kietelen en wat Samuel leuk vindt. Als Marco het bed bijvoorbeeld in schokjes omhoog takelt, is Samuel echt in zijn nopjes.

Als we Marco vragen wat hij bijzonder vindt aan Samuel, antwoordt hij zonder nadenken: 'Dat hij zich zo geweldig ontwikkelt. Hij was zo klein toen ik voor het eerst kwam, bijna acht jaar geleden. Hij kon nagenoeg niets. Nu is hij echt een kerel, een grote, blije jongen. Hij kan lopen en hij wijst op het pictogrammenbord aan wat hij wil doen. Als hij moe is, pakt hij zelf het pictogram van slapen.'

Samuel probeert Marco zelfs te manipuleren door hem te bewegen het geluid van de tv harder te zetten, want hoe harder hoe beter. Het doet ons wat, om Marco zo liefdevol te horen praten over Samuel. We weten best dat hij geweldig is vooruitgegaan door de jaren heen, maar het is mooier om het eens te horen van een ander.
 

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 39.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Foto © Marijn Scheeres