Tape

We lagen in een zachte, witte filmzaal en zagen statische beelden van dansende jongeren op een feest, in de jaren negentig. Tegen een witte achtergrond.

“Moet je zien wat ze aan hebben,” zei de twaalfjarige.

Ik had het over sociale codes en hoe we ons daaraan conformeren.

“Ze zijn niet vrij,” zei ze.

Ook keken we samen minutenlang naar een steeds intenser tongzoenend stelletje. Tot de twaalfjarige haar hoofd wegdraaide.

“Hoe lang gaat dit nog door?” Ze giechelde.

We keken tot het afgelopen was.

Op de terugweg liepen we door de overzichtstentoonstelling ‘Interventies’ van de Poolse kunstenaar Krasinski. Zalen vol met horizontale blauwe lijnen.  Alles wat er tentoongesteld werd – objecten, voorwerpen, spiegels - was met blauw tape beplakt. Ook de muren.

“Hier word ik kwaad van,” zei de twaalfjarige. “Waar slaat dit nou op?”

Ik las het bijschrift.

“Deze Krasinski wilde alles met alles verbinden,” zei ik. “Met dit blauwe plakband wil hij mensen, ruimte en tijd met elkaar in verband brengen. Verbinding is een prachtig idee, toch?”

Meteen wees ze een witte millimeter aan op de muur, daar waar het tape elkaar net niet raakte.

“Zullen we nu gaan?”

Even later fietste ze naast mij in haar oversized witte t-shirt met in rode letters Honey erop, een ontblote schouder, een rode bandana om haar hoofd, lange blote benen. We spraken over eigen werkelijkheden, en ik zag dat er nogal wat jongens waren die hun hoofd omdraaiden zodra mijn dochter voorbijkwam. Ze werd van boven tot onder gecheckt.

 “Iedereen kijkt naar jou,” zei ik. “Valt jou dat ook op?”

“Ja, ben ik raar?” vroeg ze. “Ik heb iets raars, hè?”

“Nou, dat heeft niets met raar te maken.”

“Ik heb het de laatste tijd heel vaak,” zei ze. “Dat jongens heel lang naar me kijken. En als ik dan omkijk, kijkt die jongen ook toevallig om.”

Ik legde haar het principe uit van sjans hebben. Zij legde uit dat het hier zeker niet om sjans ging. Dat dat in mijn tijd misschien sjans heette. Maar dit was gewoon awkward.

De zevenjarige vraagt me nu bloedserieus wat voor wc’s er waren toen ik jong was. Ben ik een houten plank met een gat gewend? Of een kuil in de grond? Zij is het blauwe tape van dit stukje.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand, Ik nog wel van jou, verschijnt najaar 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.