Het kolossale niets

Max Pam schreef vandaag in de Volkskrant een vermakelijke column over het verschil in impact tussen een staking van romanschrijvers en een werkonderbreking door vuilophalers. Het laatste leidt tot stank, ratten op straat, een uitbraak van verdwenen ziektes, waar het eerste leidt tot… Nou ja, niet echt tot iets natuurlijk. Pam hyperboolt een scenario waarin wanhopige fans rammelen aan de hekken van de boekhandel, leuzen scanderend als: ‘Waar blijft de nieuwe Lieke Marsman?!!’

Als ik zou besluiten te gaan staken hoop ik dat er lezers zijn die daarom treuren, al hoeven ze niet met dichtgeknepen neus over straat en krijgen ze heus niet de builenpest. Maar ik verwacht toch op zijn minst wel één teleurgestelde tweet.

Als mijn aangekondigde afwezigheid leidt tot een kolossaal niets, is dat moeilijk te verteren. Want is de dieperliggende reden waarom ik schrijf niet dat mijn vader al op jonge leeftijd van huis is weggelopen, en dat ik een sleutelkind was dat na schooltijd zijn eigen thee moest zetten?

Ik schrijf om te worden opgemerkt, dus merk mij op, lezer. Geef mij als ik me voorneem tijdelijk te zwijgen in plaats van een kolossaal niets: één teleurgestelde tweet, en ik zal schrijven.


Deze hele week doet Erik Jan Harmens net na het nieuws van 1 uur bij Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 een verlate dagsluiting. Afgelopen nacht ging het over stakende schrijvers.