Samuel wordt zestien, dat zegt hem niets

Gepubliceerd op 31 mei, 2017 om 00:00, aangepast op

Buiten staat de brommer van David. Ja, die wilde hij per se toen hij zestien werd. Die kreeg hij niet. Wij vonden een brommer te gevaarlijk. Hij nam de fiets maar. We zagen al die ongelukken met brommers en scooters. Bij ons om de hoek vond een jongen de dood, gelanceerd als hij was tegen een verkeersbord.

Kort nadat de brommerwens van David was verflauwd, bleek Samuel epileptisch. Terwijl ik tijdens het WK 2014 in Salvador (Brazilië) was, in de volstrekte duisternis van een hoteltuin, zegden we de vakantie naar Amerika af omdat de dokter dat verstandiger vond, en wijzelf dus ook. We kregen geld terug en boekten een weekje Arcen, in Noord-Limburg. Vlakbij America, maar dan met een c. We vonden dat vooral jammer voor David, die zich had verheugd op het avontuur. 'Het is alsof we naar Barcelona - Real Madrid zouden gaan, terwijl we uiteindelijk naar RKC - Sparta gingen.' Hij kreeg alsnog zijn brommer, omdat ik niet standhield, terwijl hij er zelf helemaal niet meer om vroeg.

Die brommer zal hij straks verkopen, nu hij negentien is. De examens zijn voorbij, hij is met zijn vriendin op vakantie en gaat studeren, als alles verloopt zoals hij wil. Ongelooflijk, zoals de tijd vliegt. Joshua, de jongste van elf, wordt ook al zo'n kereltje. Alleen Samuel blijft ongeveer hetzelfde, zij het dat hij steeds een stukje is gegroeid. Samuel hoeft geen brommer. Hij zou er niet eens op kunnen zitten. Het is een zorg minder, maar soms hunkeren we naar die zorg. Zeurde hij maar om een brommer. Om een biertje, terwijl hij pas zestien is. Hij kijkt niet eens naar de opgehangen slingers. Het liefst wil hij elke dag zo normaal mogelijk laten verlopen, al houdt hij van uitstapjes.

Zo gaat zijn verjaardag bijna ongemerkt voorbij. Ik ben als sportverslaggever trouwens vaak weg, omdat de grote voetbaltoernooien in juni zijn. Dan mis ik zo drie verjaardagen thuis, binnen tien dagen. Samuel, papa, mama. Samuel krijgt dvd's, korte broeken op bestelling, muziekapparaatjes. Hij heeft een kist vol. We keken altijd naar speelgoed voor kinderen van drie tot twaalf maanden, nu kunnen we misschien een eindje opschuiven, maar niet veel. Voor anderhalf jaar. Snapt hij dat al?

Vrijdag zijn we op kinderdagcentrum Rozemarijn. Dan eten we patatjes met de kinderen uit zijn groepje, Robijn, en de leidsters en zingen we 'lang zal hij leven' voor Samuel. Dat vindt hij mooi, zingen, dan klapt hij mee op het ritme. Een cadeautje pakt hij aan, maar hij doet er niets mee. Hij kijkt alsof het pakje een buitenaards wezentje is. Als een ander het papier eraf haalt, kijkt hij hoogstens even op, uit een soort nieuwsgierigheid. Samuel was afgelopen weekeinde logeren, toen zes jongens uit het kampioensteam van Joshua een slaapfeestje hielden bij ons in de woonkamer. Eerst voetballen op het strand, daarna een barbecue en een watergevecht.

Altijd reuring in hun leven. Dan Samuel: geen vriendin, geen vriendjes voor een slaapfeest, geen brommer.

Willem Vissers (1964) schrijft iedere week in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur op het Lebowski Blog. Dit is deel 22.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl