Het is zo stil in huis als Samuel een weekend weg is

Gepubliceerd op 22 maart, 2017 om 00:00

Samuel logeert om het weekeinde. Na zijn verblijf in het kinderdagcentrum vertrekt hij dan vrijdags naar Ferm Rozemarijn, een buurtschap voor kinderen met een intensieve zorgvraag in Haarlem. Maandag in de namiddag is hij weer thuis. Zonder persoonsgebonden budget (pgb) zou logeren onmogelijk zijn, want het kost pakweg 500 euro per weekeinde.

Het is soms alleen zo stil in huis als Samuel weg is. Op een vrijdagavond zoemt alleen de koelkast, de regen tikt tegen de ramen. Geen geluiden, geen muziekjes, geen duizendste keer de dvd van André Rieu op het Vrijthof, geen opruimwoede, geen poepbroek. Geen eten geven. De enige van onze drie kinderen die altijd om aandacht vraagt, onze vleesgeworden afhankelijkheid, is weg.

Schuldgevoel knaagde, zeker in het begin. We wenden voorzichtig aan onze vrijheid. Hoewel? Als sportjournalist ben ik het halve weekeinde weg, om de kampioensstrijd tussen Feyenoord en Ajax te verslaan bijvoorbeeld. Maar we kunnen met zijn tweeën mee naar het voetbal van Joshua op zaterdagochtend. Of een dagje naar familie in Limburg. Of boodschappen doen, de was. Een keertje eten in een restaurant. Bij vrienden op bezoek. Naar een slechte voetbalwedstrijd kijken op tv, die eindelijk weer van ons is.

Extra aandacht schenken aan elkaar of aan de andere jongens, dat kan ook. Maar ach, die zijn zo zelfstandig. Mede dankzij Samuel, vermoeden wij. De oudste, David, zweeft als het ware door het leven. Ook Joshua logeert af en toe, bij een teamgenoot van het voetbal. Maar die kiest zelf. Wij hebben gekozen voor Samuel. Dat is het verschil.

Samuel speelt niet met vriendjes. Hij is normaal gesproken altijd thuis na school en wil elke dag hetzelfde. Behalve dan in dat weekeinde van het logeren. Dan doet hij daar vermoedelijk hetzelfde, al is de routine anders dan thuis. Hij luistert cd's, baddert of zit gewoon voor zich uit te staren. Althans, dat horen we achteraf.

We kunnen hem niet bellen of appen, even vragen hoe zijn dag was of wat hij wil eten als hij maandag thuiskomt. Wat doet hij? Ligt hij wakker? Soms bellen ze als ze zijn medicijnen eens zijn vergeten, die heel enkele keer, of als hij is gevallen en een blauwe plek op zijn knie heeft.

Maandag tegen half vijf horen we hem buiten, nog voordat Theo heeft aangebeld. We voelen aan zijn appelwangen en knuffelen hem. Hij heeft zijn koffertje met vuile kleding mee. In een boekje staan verslagjes over het weekeinde. Heerlijk ouderwets, met pen geschreven op lijntjespapier, in verschillende handschriften. De vorige keer las het verslag als poëzie. In samenvatting ging het zo: op vrijdag was Samuel vrolijk. Op zaterdag: een heel vrolijke Samuel. Zondag: Samuel was opnieuw vrolijk.

Drie zinnetjes balsem voor de ziel.

Willem Vissers (1964) schrijft iedere week in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur op het Lebowski Blog. Dit is deel 12.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl